51. What are you doing here?

De rillingen liepen over Olette's rug. Ze kon niks zien dus verlichtte ze haar stok. Ze was al best diep het bos in gelopen toen gekraak hoorde. Ze draaide zich om en wees met haar stok die richting in. Er was niets te zien. Toen ze zich weer omdraaide zag ze iets staan en naar haar wijzen. Ze sprintte weg wetend wat het was. Ze had dan wel geen idee waar ze heen ging maar dat boeide haar niet. Hoe kon het dat ze hier waren? Ze kon zich wel voor haar hoofd slaan, dit was waar haar droom haar voor had gewaarschuwd. Ze stopte even en draaide rond, niks. Gelukkig wist ze wat ze moest doen daar was ze blij mee. Wat en pech dat ze geen spiegeltje mee had, die zouden op dat moment wel kunnen gebruiken. Ze hoorde achter haar iets en draaide zich weer om. Ze stond oog in oog met haar grootste angst, de weeping angels. Ze had er drie gezien, maar ze konden ook met meer zijn. Ze liep rustig langs het beeld en bleef ernaar kijken. Toen ze ver genoeg was begon ze weer met rennen. Ze moest het bos uit en dan wel zo snel mogelijk.

Ze stopte achter een grote boom en legde haar stok plat op haar hand. 'Wijs me de weg.' Ze zag dat ze de naar de verkeerde kant op was gerend. Ze stopte de stok weer in haar gewaad en wou weglopen toen ze zag dat ze geen kan op kon. Ze waren met z'n vijven en keken haar angstaanjagend aan, met hun handen zo dat ze haar bijna kunnen grijpen. 'Geen oogcontact maken, niet omdraaien, niet wegkijken en niet knipperen.' Fluisterde ze naar haarzelf. 'Hoezo mag je dat niet doen?' Olette wou niet wegkijken maar deed het toch voor een seconde. Toen ze weer naar de Angels keek waren ze dichter bij haar komen staan, eentje was nog maar een meter van haar verwijderd. 'Draco... Wat doe jij hier?' Draco kwam tussen de beelden naar haar toe. 'Wat is hier aan de hand?' Olette bewoog niet, ze bleef maar naar de Angels staren. Vooral naar de Angels die vlak bij Draco stonden. 'Draco, wil je alsjeblieft naast me komen staan. Als je naast me staat blijf dan hoe dan ook kijken naar hun. Geen oogcontact maken, niet knipperen of wat dan ook. Denk je dat dat je lukt?' Draco stond naast haar. 'Tuurlijk, maar ik snap niet waarom ik dat moet doen.' 'Kijk je nu?' Olette deed een oog dicht en weer open, en deed dat ook bij de ander. 'Ja.' Ze liet haar blik los en keek naar Draco. 'Dit zijn die beelden waar ik zo bang voor was weet je nog? Ze bestaan blijkbaar echt. Blijf hoe dan ook kijken, mocht je last krijgen van je ogen vertel het me dan dan neem ik het even van je over.' Draco snoof spottend. 'Alsof ik dat ga geloven!' Hij draaide zich om. 'Draco!' Ze keek snel naar de beelden die waren bewogen. 'Kijk!' Draco keek om en stond versteld. 'Hoe is dit mogelijk?' 'Draco, neem het alsjeblieft even over. Ik ga proberen ons hier weg te krijgen. Als we weg zijn moeten we iemand -het liefst Perkamentus- waarschuwen! Dit is serieus, als ze ons doden worden we waarschijnlijk één van hun! En nu niet in je broek gaan schijten want daar hebben we nu niks aan, dus gedraag je nu als een vent in Merlijns vieze baards naam!' Draco slikte maar nam het toch over. 'Ik heb mijn speciale spiegeltjes nodig. Die had ik gemaakt toen ik klein was. Wat een geluk dat ik die heb meegenomen naar Zweinstein!' 'Waar zijn ze?' Vroeg Draco slikend. 'Onder mijn bed. Accio Angels-verdedigings-koffer. Ja, zo heb ik het genoemd ja.' Ze ging weer naast Draco staan. 'Mag ik stoppen met kijken?' Olette duwde hem zachtjes naar achter. Draco gaf een zucht en ging op de grond zitten. 'Wat nu?' Olette ging een beetje meer naar achter. 'ik heb je twee dingen te zeggen. 1. Jij moet de koffer vangen als hij komt. 2. Blijkbaar zijn er meer dar vijf Angels hier. Ik heb geen idee hoe ik dat weet, maar ik weet het. Draco, heb je je stok mee? Zo ja, beheers je de Lumos solem spreuk?' Draco verschoof. 'Ik heb mijn stok en ik kan dat ja, hoezo?' 'Het word donker, en in het donker kunnen we ze niet zien. Dat betekend dat zij dan kunnen bewegen. Als we geen licht hebben dan hebben niets meer aan de koffer enzo.' Draco slikte. 'Lumos solem' Er verscheen een vel licht uit de punt van zijn stok. 'Nu goed opletten, zo te horen komt er iets aan.' Het was de koffer die aankwam en Draco ving die op. 'Wat moet ik ermee doen?' Olette liep rustig en pakte de koffer. 'Neem het even over.' Ze pakte haar stok en maakte kleine lichtjes die in de lucht zweefden. 'Blijf hoe dan ook kijken, ik moet heel even naar hun toe.' Ze deed de koffer open en pakte een spiegel. Ze liet de spiegels zweven voor de Angels en plaatste er een zwevend lichtje naast. 'Zo blijven ze zichzelf zien. Ze mogen niet gezien worden namelijk.' Legde ze uit. Toen ze klaar was gooide ze haar mantel naar Draco's hoofd. Hij gilde het uit. 'Ik word aangevallen! Ik ga dood! Olette! Help me!' Ze trok de mantel van zijn hoofd. 'Het is maar een mantel.' Zei ze lachend. 'We kunnen nu langs hun, maar we moeten wel oppassen want er zijn meer van hun in het bos.' 'Mooi niet dat ik met je mee ga! Dat word mijn dood!' Ze sloeg hem op zijn achterhoofd. 'Als we niet gaan kunnen we alsnog dood gaan. Wil je dat? Nee? Oké dan!' Ze pakte haar tas en deed de koffer erin. Ze hield Draco vast aan zijn arm en trok hem mee.

Kudo? Reactie?