Hoofdstuk 5

Maak je geen zorgen om mij.
Dat was alles wat er stond. Maak je geen zorgen om mij. Geen verdere uitleg. Zelfs geen aanhef of afsluiting. Lily zuchtte en stopte haar mobiel terug in haar broekzak. Alsof Simon niet wist dat ze zich hierdoor alleen maar meer zorgen zou gaan maken. Gefrustreerd rukte ze haar blauwe mutsje van haar hoofd, wat ervoor zorgde dat haar haren statisch werden en alle kanten op gingen staan. Ze ruimde haar spullen op in haar kluisje en haalde een paar keer haar handen door haar kapsel in de hoop het te fatsoeneren, wat het alleen maar erger maakte. Ze schopte haar tas een paar meter weg en besloot hem later wel op te halen.

Peinzend plofte ze neer op een stoel. Laure was er nog niet. Uit angst te moeten haasten zoals gister, was Lily vroeger opgestaan en was ze dus ook vroeger op school aangekomen. Ze dacht na over Simon, over waarom hij niet uitlegde wat er aan de hand was. Zou dat iets negatiefs zijn? Misschien was het verhaal te lang om te sms’en, of durfde hij het niet op die manier te vertellen. Het kon echter ook zijn dat Simon een aanval van acute luiheid had, en daarom niet uitgebreid antwoordde en dat ze zich echt geen zorgen hoefde te maken. Het vervelende van deze vorm van communicatie was dat Lily nooit wist hoe ze iets op moest vatten. Simons gezicht was altijd gemakkelijk af te lezen, maar van de tekst op het schermpje had ze niets af kunnen leiden.

‘Lily!’ Laure was gearriveerd. Lily glimlachte en probeerde haar zorgen om Simon even te vergeten. Misschien dat een verhaal van Laure haar af zou leiden. Ze vond het meestal leuk om naar haar verhalen te luisteren, Laure had een opvallend aangename stem – Ariëlle maakte altijd het grapje dat Laure als alles mis ging, altijd alsnog bij de radio kan gaan werken – en vertelde met aanstekend enthousiasme. Soms was Lily echter te vermoeid, te verward of te druk om te luisteren, zoals de dag ervoor, maar Laure was altijd zo enthousiast dat ze dat nooit door had.
‘Hoe was het met Sue bij de Starbucks?’ Lily schrok van de vraag, maar hield haar gezicht in de plooi en antwoordde met een glimlach dat ze een leuke middag hadden gehad. Niet geheel onverwacht antwoordde Laure met een lachende ‘goed om te horen!’ en vertelde daarna over de laatste keer dat ze zelf bij de Starbucks was geweest. Ze lachte zelf smakelijk toen ze aan kwam bij het deel over de stuntelige medewerker. Een glimlach verscheen op Lily's gezicht. Ze vergat even dat ze zich zorgen had gemaakt om Simon.

De eerste bel ging, Laure maakte nog snel haar verhaal af en Lily ging op zoek naar waar ze haar tas naartoe had geschopt.

‘Hé Sue, hoe gaat het?’ Een normale vraag met een veelbetekenende blik.
‘Het gaat best wel goed,’ zei ze met een nadenkende uitdrukking op haar gezicht. ‘Beter dan gisteren. Starbucks doet wonderen.’ Ze glimlachte, Lily kopieerde haar lach terwijl ze naast haar neerplofte. Ze voelde haar mobiel in haar broekzak trillen, en viste hem er snel uit toen de lerares Duits een gevecht aanging met het Smartboard. Weer van Simon, zag ze, en schaamde zich toen ze zich bedacht dat ze hem even straal vergeten was. Ze opende het bericht en fronste. Een lege sms. Tegelijkertijd gaf de lerares zich over aan het protesterende Smartboard en besloot dan maar geen bord te gebruiken. Snel stopte Lily haar mobiel terug in haar zak. Fijn, ze was er weer aan herinnerd dat er iets mis was, maar kreeg er geen informatie voor terug. Nu zou ze weer gaan piekeren tot ze alle logica in een verwarde hoop gedachten kwijt zou raken.

Ze wachtte even, maar kreeg geen nieuw berichtje met excuses voor het vorige en een uitleg. Waarom zou hij een leeg bericht sturen? Het was alsof hij wist dat ze even niet meer aan hem dacht, en dat wel nodig vond.
Het kon ook per ongeluk gebeurd zijn, bedacht ze zich. Misschien klikte hij per ongeluk de verkeerde naam aan, of was hij vergeten het scherm te vergrendelen. Een opgeluchte zucht ontsnapte toen ze zich realiseerde hoe groot die kans was, maar ze was nog niet helemaal ontspannen. Ze kon het maar beter zeker weten, dacht ze, en besloot hem in de pauze te bellen.

Meteen liep Lily het lokaal uit toen het uur was afgelopen. De lunchpauze was aangebroken, en dat was de langste pauze. Ze hoopte dat ze genoeg tijd had om met Simon te bellen en ook nog wat te eten. Voordat ze echter de mogelijkheid had om hem te bellen, botste ze tegen Ariëlle op. Ze excuseerde zich – ‘sorry, ik keek niet uit’ – en wilde doorlopen, maar Ariëlle pakte haar bovenarm vast.
‘Ik snap helemaal niets van biologie. Ik heb al die bladen bekeken, maar ik kan er geen touw aan vast knopen. Zullen we anders een keer een beginnetje maken, samen? Dan weet ik ten minste wat ik moet doen.’ Lily was verbaasd door dit voorstel, maar nam het van harte aan. Ze knikte opgewekt, als Ariëlle voor de verandering wel wat zou doen, zou het haar veel tijd schelen. Ze beloofde Ariëlle om later een dag en tijd af te spreken, en liep naar buiten om rustig met Simon te kunnen bellen.