Chapter one. The start of a new year. 1.1

De overvolle trein schommelde; iets wat nooit leek te veranderen, hoe veel jaren er ook voorbij gingen. Mijn blonde haren zwiepte ik naar achteren, terwijl ik me staande probeerde te houden in de waggelende trein. Natuurlijk was het een drukte van jewelste; eersteklassers die zenuwachtig waren voor hun eerste jaar, een aantal ‘stoere’ jongens die bijpraatten over hun vangsten van de vakantie, een aantal giechelende meisjes, pratend over hun vakantie en allerlei leuke jongens die ze hadden ontmoet; het zou nooit veranderen. Mijn overvolle hutkoffer zweefde achter me aan, terwijl ik langs allerlei coupés liep, zoekend naar een lege.
‘Auw, verdomme.’
Een luide knal weergalmde door de trein, die allerlei hoofden deed draaien. Alle blikken waren op mij gericht, en met een geïrriteerde zucht draaide ik me om.
‘Stop met staren, voordat ik iedereen hier beheks,’ sneerde ik.
Alle leerlingen draaiden zich weer om, iedereen ging weer verder met waar ze mee bezig waren. Dat was nou eenmaal de kracht die ik bezat. Sommigen zouden het machtsmisbruik noemen, het gebruik van de angst van anderen, maar ik noemde het liever ‘overtuigingskracht’. Ik gebruikte een spreuk om mijn hutkoffer weer te laten zweven en keek met een ongeïnteresseerde blik naar het stuk ongerust dat mijn tijd aan het verspillen was.
‘Wie de fuck laat hier nou een koffer door de trein zweven?’ hoorde ik een ó zo bekende stem.
‘Ah, als dat Weasley niet is. Heb ik je pijn gedaan, vuile bloodtraitor?’ sneerde ik.
‘Blake, wie had ik ook anders verwacht. Altijd weer een plezier om jou te zien,’ sprak hij nonchalant.
Ik grijnsde vals, terwijl ik hem recht in zijn ogen aankeek, ‘Het genoegen is geheel wederzijds, Weasley,’ sprak ik sarcastisch.
Met een zucht draaide ik me om, waarbij ik mijn haar in zijn gezicht sloeg. Ik grinnikte wanneer ik een pijnlijke kreun hoorde en liep heupwiegend door.
Zijn blik voelde ik over mijn lichaam glijden, een zucht verliet zijn lippen.
‘Nice ass,’ mompelde hij.
‘In your dreams, Weasley,’ sneerde ik.
‘Oh Blake, in mijn dromen doen we zoveel meer,’ grijnsde hij.
Walgend draaide ik me om. Wat dacht die vuile bloodtraitor wel niet. Ik stak mijn middelvinger op, en liep stug door. Het gegrinnik wat daarop volgde, vervaagde wanneer ik de afstand tussen ons vergrootte.

Mijn woede van een moment geleden werd vervangen door opluchting, wanneer ik eindelijk een lege coupé had gevonden. Ik liet mijn koffer met een harde knal op de grond neerkomen en opende de deur. Met moeite wist ik mijn koffer de drempel over te krijgen en gooide hem neer in het bagagerek. Ik liet me vallen op de bank en keek zuchtend naar buiten. Het was weer tijd voor een nieuw jaar op Hogwarts. Weg van alle zorgen thuis en op naar een jaar vol onschuldige magie, dat was wat je zou denken. Maar iets in me zei dat dit jaar anders zou worden. Anders dan de voorgaande jaren die werden gevuld met jongens, winkelen en een hoop onschuldige –meestal dan- vervloekingen. Ik was op Hogwarts altijd één van de populairste mensen geweest. Wat zei ik nou? Dé populairste van Hogwarts, dat was ik. Dat kwam doordat het grootste deel van de leerlingen me aanbad, en het andere deel doodsbang voor me was. Ik zat in Slytherin, en was nou niet bepaald het ‘braafste’ meisje van de school. Met een grijns rolde ik mijn mouw op en keek naar mijn ‘tattoo’. Ik was een Death Eater, de trouwste van allemaal, en ik was er trots op. De beste volgeling van Lord Voldemort, de trouwste, en waarschijnlijk ook de knapste. Met een verveelde blik keek ik op mijn horloge en zag dat we over een uurtje al aan zouden komen op het station. Uit mijn veels te grote koffer haalde ik mijn uniform. Ik wierp even een blik om me heen; het zou niemand opvallen, moest ik mezelf hier gaan omkleden. Ik haalde mijn schouders op, en begon me uit te kleden. Gestommel liet me opschrikken uit mijn gedachten. Witblonde haren waren zichtbaar achter het raampje van de coupé. Met een geïrriteerde zucht keek ik op en zag Draco Malfoy in mijn richting kijken, terwijl hij onbeschaamd mijn lichaam bekeek. Ik stond nu namelijk in mijn kanten ondergoed in de coupé. Hij wierp een knipoog mijn richting uit, terwijl ik kwaad in mezelf begon te mompelen. Wat had iedereen vandaag? Ik stak geïrriteerd mijn middelvinger naar Malfoy op, waarna hij deed alsof hij diep gekwetst was en wegliep. Met een zucht van opluchting trok ik de rest van mijn uniform aan, ik had geen zin in een hitsige Malfoy.

Nee, dit jaar zou niet zoals de anderen worden. Het zou anders worden, dat voelde ik van binnen. Iets in me zei dat ik na dit jaar compleet anders zou zijn. Ik wuifde het weg, dit was niet iets om nu over na te denken.