Part 16

Loena was bezig met een grote wokpan toen ik de keuken binnenkwam. Ze keek even om, maar richtte zich daarna weer op haar werk. ‘Hallo Marcel.’
Ik legde het geboortekaartje dat in roze letter de komst van Lily Loena Potter verkondigde op een hoek van het aanrecht. Het was Harry en Ginny’s derde kind, en Hermelien was ook al zwanger van haar tweede met Ron.
Ik liep naar Loena toe, sloeg van achteren mijn armen om haar dikke buik en liet mijn hoofd op haar schouder rusten. Het zou niet heel lang meer duren voor ons gezin ook uitgebreid zou worden, en we eindelijk wisten of het een jongen of een meisje was. ‘Hallo schat. Wat kook je?’
‘Iets Oosters,’ antwoordde ze zachtjes.
Meestal vroeg ze hoe mijn dag op het werk was, maar nu bleef het stil terwijl ze een handvol kruiden door de pan strooide. ‘Hoe gaat het met jullie?’ vroeg ik.
‘Goed.’ Dat was weer een heel kort antwoord. Ik begon me zorgen te maken, maar zei nog niets. Loena liet het zelf weten als ze ergens mee zat. Misschien was ze gewoon moe. Dat zou niet zo verrassend zijn, want de baby had haar de hele nacht wakker gehouden met zijn getrappel.
‘Zal ik de tafel dekken?’
‘Ja, graag.’
Toen Loena de pan op de regenboogkleurige onderzetter plaatste, zei ze; ‘Marcel, kan ik even met je praten?’
‘Natuurlijk.’
Ze ging zitten en keek me serieus aan. Haar blik bezorgde me de kriebels, want het leek er niet op dat ze goed nieuws had. En dat terwijl alles net bijna perfect leek te zijn. ‘We hebben een probleem,’ verkondigde ze.
Meteen schoten er allerlei mogelijke redenen voor deze uitspraak door mijn hoofd. Geen daarvan stelde me gerust. ‘Wat is er dan?’
‘Ik denk dat ik een afspraak die we ooit hebben gemaakt zal moeten terugtrekken. Nu de baby eraan komt, komt het niet goed uit. En ik weet niet of er ooit nog een geschikt moment zal komen, Marcel,’ zei ze droevig.
‘Waar gaat het dan om?’
‘Onze expeditie naar de maan om de tuinkabouters te vinden,’ zei ze zacht.
Ik was bijna in de lach geschoten, maar wist dat te beperken tot een glimlach. ‘Loena, laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken. Ik dacht dat je een ernstig probleem had.’
‘Maar je was zo enthousiast over het idee, en ik wilde je niet teleurstellen.’
Ik liep om de tafel heen en trok haar in mijn armen. ‘Jij zult me nooit teleurstellen, Loena. En als je dat graag wilt, beloof ik je dat we alsnog naar de maan reizen als het kind, of misschien zelfs de kinderen, wat ouder zijn. Al zijn we dan tachtig, als jij dat graag wilt, zullen we samen naar de maan vliegen.’
Loena slaakte een gelukkige zucht. ‘Bedankt, Marcel.’