- Samantha and Justin 04

Samantha

Ik had best veel moeite gedaan op mijn makeup. Normaal ben ik er makkelijk in, en vooral als je naar een pizzeria gaat. Maar het woordje 'chique' bleef in mijn hoofd spoken. Ik zat nerveus op de achterbank met mijn vingers te spelen. Chelsea zat te smsen met Chad, ze zou hem pas over twee dagen zien. Het rare gevoel was toen we in de auto zagen toegeslagen. Waarom had ik dit nu weer? Het was al de zoveelste keer dat ik dit kreeg. 'We zijn er!' Roept Vanessa enthousiast. Dat was het kleine zusje van Chelsea, ze was 9 jaar en heel lief. 'Welke pizza neem jij?' Vanessa kijkt me met een grote glimlach aan terwijl we de parkeerplaats aflopen. 'Ik weet het nog niet precies, weet jij het wel al dan?' Zeg ik met mijn vrolijkste stem. 'Ja, ik wil een kinderpizza Dominos, die zijn echt lekker! En je krijgt er nu een leuke puzzel bij met Justin Bieber! AAH!' Ik heb moeite om mijn lach in te houden, terwijl ik tegelijkertijd in mezelf afvraag waarom iedereen zo gek van hem is. Inclusief ik. 'Wow, dat is leuk zeg! Ik heb Justin vanmiddag nog gezien bij een telefoonwinkel.' Meteen kijkt Vanessa me jaloers en nieuwsgierig tegelijk aan. 'You're soooo lucky! Wat heb je gezegd? Heb je een handtekening?' Hoopvol kijkt ze me aan. 'Nee jammer genoeg was het iets te druk om met hem te praten.' Vanessa's aandacht druipt weg omdat ze een munt op de grond ziet liggen. We lopen de pizzeria binnen en ik kan het niet helpen dat ik mijn ogen uitkijk. Wat is het hier mooi! 'Kan ik je jas aannemen, mevrouw?' Met een glimlach doe ik mijn jas uit en geef het aan de man. 'Geef je jas maar aan die meneer, schat.' Hoor ik Elora tegen Vanessa zeggen. Elora en Adrien zijn de ouders van Chelsea. Hele aardige mensen, ik ken ze dan ook al heel lang. Ze behandelen me als hun eigen dochter. Toen hun zoon - en broer - Braxton overleed aan leukemie hebben ze veel aan mij gehad. Dat was een moeilijke tijd, Braxton kon trouwens ook super zingen. Hij had zo Justin nummer 2 kunnen worden. Ik slik met de poging mijn tranen tegen te houden. Het lukte. Het gezin is gezegend met het geld, maar daardoor heb ik ook geleerd dat geld niet alles is. Wij zijn niet rijk, en daar ben ik vaak teleurgesteld over geweest. Maar toen Braxton overleed wist ik dat met geld geen geluk, liefde en vooral familie te koop is. Als we geroepen worden om naar ons tafeltje te gaan, begint mijn honger toe te nemen. Ik heb best lang geen pizza meer gehad.

Justin

Tot nu toe is het me gelukt om opgewekt over te komen. De paparazzi viel me nog mee en hier zitten tot nu toe niet veel mensen. Gelukkig. Ryan heeft niets in de gaten. 'Oh, kijk dat kleine meisje daar!' Ik kijk om en zie een meisje van een jaar of zeven, acht met ongeloof naar me staren. Ik zwaai naar haar. Dan valt haar mond open en komt ze verlegen op ons af. 'Ben.. Ben jij Justin?' Fluistert ze, bang dat iemand het hoort. Glimlachend buig ik voorover. 'Ja, dat ben ik.' Haar gezicht licht op. 'Mag ik een handtekening en met je op de foto?' Hoopvol kijkt ze me aan. 'Ja natuurlijk mag dat! Heb je iets waarmee je een foto kan maken dan?' Opeens kijkt ze teleurgesteld. 'Nee, eigenlijk niet. Maar misschien hebben Chelsea of Sam dat! Ben zo terug! Ben je er dan nog wel?' Kijkt ze plotseling verschrikt. 'Ja natuurlijk ben ik er dan nog. Ik wacht hier op je.' Het meisje rent weg. Een paar minuten later komt ze met een grote glimlach terug. 'Dit is mijn moeder. Zij kan een foto maken!' Ik sta op en kniel naast haar neer. Ik sla een arm om haar heen en probeer zo echt mogelijk te lachen in de camera. Ze is helemaal blij met haar foto. Als ik mijn handtekening op een servet zet - omdat er niks anders is - vertelt ze me blij een verhaal. 'Weetje, mijn zus en haar vriendin kwamen jou vanmiddag toevallig tegen in de telefoonwinkel. Sam zei dat ze niet met je kon praten omdat het zo druk was. Is dat waar?' 'Ik denk dat het waar is, ik was daar inderdaad vanmiddag. Ik weet alleen niet wie Sam is.´ Ze lijkt tevreden dat Sam haar de waarheid heeft verteld. 'Ze is heel knap, ze heeft bruin stijl haar en mooie blauwe ogen en soms kan ze echt lachen om haar eigen grapjes. Dat is wel stom en dan lach ik haar stiekem uit.' Het meisje heeft een grote glimlach op haar gezicht. 'Dan lijkt me dat een heel leuk meisje!' Zeg ik. Ik zie dat haar moeder weg wil. En ik had gelijk. 'Vanessa, we moeten gaan, ons eten is dalijk koud. Wat zeg je dan tegen deze jongen?' Quasi-beledigd om haar opmerking dat ik een jongen ben kijk ik Vanessa aan. 'Dankjewel Justin!' Dan slaat ze haar armpjes om me heen en knuffelt me zo stevig als ze kan. 'Doei, tot de volgende keer Vanessa!' Ik hoor haar nog uitgetogen praten. 'Hoorde je dat? Hij wist mijn naam!' Dit maakt mijn leven het zo waard. Chaz kijkt me stiekem blij aan. Dan denk ik aan wat het meisje Vanessa zei. Ze kan echt lachen om haar eigen grapjes. Dat meisje wat ik zag lachte ook in zichzelf.. Zou zoveel toeval bestaan? 'Nee, vast niet.' 'Wat zei je?' Chaz en Ryan kijken me vragend aan. 'Oh, niks. Het wachten duurt best lang.' Ik kan niet wachten tot deze avond voorbij is.