1. Dancing between two worlds

"Caitlin!" ik keek omhoog en zag de docent streng naar me kijken.
"Ja Mevrouw Vos" antwoorde ik beleefd terug maar in mijn ogen was een ondeugende glinstering te zien.
"Zou je je mobiel terug in je broekzak willen doen en je aandacht bij de les kunnen houden voor nog 20 minuten? Of is dat teveel gevraagt?"
"Natuurlijk niet Mevrouw Vos" en ik glimlachte.
Ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen van mijn eigen gedrag tegen over haar.
Zo ben ik niet en zal ik ook nooit zijn, ik ben niet dat lieve brave meisje dat altijd alles doet wat de docent zegt en haar ogen altijd op het bord houd.
Ik keek opzij naar Damian die het antwoord op de vraag aan het opzoeken was in zijn boek.
Op het moment dat hij in de gaten had dat ik naar hem keek, keek hij even op en en verscheen een lachje op zijn gezicht.
Ik glimlachte terug en pakte stiekem en heel voorzichtig mijn mobiel weer uit mn broekzak.
Ik opende het ongelezen smsje en las het door.

"Hey Kitty!
Ga je straks ook met de bus naar huis?
Zo wel wacht dan even op het schoolplein
Ohja...The Game xxx Rebecca"

"Damnit!" en ik liet mn hoofd op de tafel vallen.
Mevrouw Vos draaide zich snel alsof een wervelwind haar meenam en ze keek me strak aan.
"Is er iets aan de hand Mevrouw Ten Barge?" vroeg ze me.
"Nee hoor niks aan de hand ik liet mijn pen vallen en ik stotte perongeluk mijn hoofd tegen de tafel." en ik pakte mijn pen en begon te schrijven.
The Game was iets tussen mij en Rebecca.
Als het het woord The Game hoorde, zei , zag of alles wat daarmee te komen had was je af.
Een nutteloos iets wat je niet kon winnen maar mensen toch op een of andere manier mee kon prikkelen.

Ik keek naar Damian en daarna naar mijn bijna lege blaadje waar ik het afgelopen les uur bijna niks op had geschreven.
Ik grijnsde en scheurde het hoekje van het blaadje af, en schreef 'The Game' erop.
Ik vouwde het in een klein driehoekje en schoof het ongezien door naar Damian's tafel.
Hij keek verbaasd op, pakte het brief je snel van zijn tafel en vouwde het boven zn schoot open.
Ik moest moeite doen om niet te lachen en hij keek me aan en probeerde boos te kijken.
Op dat moment schoot ik bijna onder de tafel maar wist me in te houden.