# 3

Nog twee dagen en het was weer één september. Ik wou dat het al zover was. Ondertussen liep ik met Jen door Diagon Ally. Haar arm was in de mijne gehaakt en ze floot zacht een van de liederen dat de Sorteerhoed ooit eens zong. Eve, Lina en Brodie waren alle drie nog op reis met hun familie voor ze terug naar Hogwarts moesten.
Jen verbleef de laatste week bij mij thuis. Jen heeft namelijk geen ouders meer, ze zijn vermoord door Vaalhaar toen ze nog jong was. Daardoor verblijft Jen nog steeds in het weeshuis als het schooljaar gedaan is. Maar nu mocht ze van mijn ouders haar laatste vakantiedagen bij ons doorbrengen. Ik heb haar nog nooit zo opgewekt en vrolijk gezien, ze straalt helemaal.
"Wel jammer dat er zovele winkeltjes de boeken hebben toegedaan. Alles lijkt zo vervallen en leeg." Zei ze wat droevig. Ik knikte en een klein zucht was te horen. Diagon Ally had inderdaad haar charme verloren samen met vele leuke en typerende winkeltjes die je er normaal vond.
Samen liepen we de winkel van Madame Mallekin binnen, die gelukkig nog niet gesloten was. Madame Mallekin komt van achter de kast naar ons toegelopen als ze het vogeltje hoorde fluiten toen we de deur weer dichtdeden.
"Ah, jou herinner ik me nog. Het meisje met de iet wat korte benen en het lang bovenlichaam." Zei Madam Mallekin bedenkelijk. Jen kuchte even om er niet mee te lachen. Ik kijk haar grijnzend aan. Madam Mallekin maakte elk jaar mijn gewaad voor Hogwarts. Ze dook achter haar kassa en haalde een grote doos boven. "Perfect op jou maat gemaakt." Zei ze trots. Ik haalde een zakje met goudstukken boven en legde het op de toog.
"Het is gepast." Zei ik terwijl zij al de goudstukken aan het tellen was. Ze knikte goedkeurend en schoof de doos naar me toe.
Ik nam de doos onder men arm en ging samen met Jen weer naar buiten.
"Bedankt en tot volgend jaar!" Zei de vrouw nog en dook weer achter haar kast.

"Vreemde vogel die Madame Mallekin!" Fluisterde Jen, alsof ze schrik had dat ze haar nog ging horen. Lachend liepen we verder naar de Topfopshop van Fred en George. Jen was er nog nooit geweest en stond erop dat we vandaag gingen. De kans dat ze alleen voor de winkel ging was klein. Ze had deze ochtend wel een halfuur langer in de badkamer gestaan en dat allemaal omdat ze George vandaag ging zien. Jen was sinds vorig jaar helemaal gek op hem. Ik was er nog steeds niet uit hoe zij de jongens uiteen kon houden. We liepen de winkel binnen en het was er al ongelooflijk druk. Ik sprong op van een vliegtuigje dat tussen mijn benen door vloog. Jen moest er hard om lachen. Ik gaf haar plagen een tik tegen haar arm.
"Nou, mevrouwtje Slecht-geweten." Ik keek achter me en zag een van de tweeling grijnzend tegen een paal leunen.
"Wacht maar tot er een vliegtuig tussen jou benen vliegt." Lach ik.
"Je moest eens weten wat er allemaal tussen mijn benen is gevlogen." Zei hij doodserieus. "Heel wat, dat verzeker ik je!" Ik lachte. Dat kon ik best geloven.
"Jen wou jullie winkel eens zien." Zei ik terwijl ik me weer naar men vriendin toedraaide. Toen ik haar eindelijk terug vond tussen al de mensen en het vliegend en kruipend speelgoed, zag ik dat ze met de andere helft van de tweeling aan het praten was. Waardoor ik veronderstelde dat het George was aan haar stralende glimlach.
"Die red haar blijkbaar prima." Zei Fred grijnzend. Ik glimlachte en liep mee de trap af.
"Hee Fred, hoeveel kost dit?" Ron stond onderaan de trap en hield een doosje met iets lijkend op vuurwerk.
"Tien Galjoenen." Antwoordde Fred zijn broer.
"En voor mij?" Vroeg hij in de hoop dat hij korting kreeg.
"Tien Galjoenen." Antwoordde Fred weer doodnormaal.
"Komaan, ik ben je broer!" Zei Ron nu al wat geïrriteerd.
"Twintig Galjoeen!" Zei Fred nu terwijl hij bedenkelijk zijn wenkbrauwen ophaalde. Ik zag Hermelien achter Ron lachen.
"Kom, we gaan." Zei Harry met een grijns op zijn gezicht. Ze glimlachten even naar ons en lopen dan langs. Ik zag Harry even over zijn hoofd wrijven, het leek wel of hij hoofdpijn had.
"Wat staat er eigenlijk op je ring?" Vroeg Fred plots. Ik zag hem naar mijn hand kijken. Ik deed de ring uit en gaf hem aan Fred.
"Een driehoek met een cirkel en een streep door. Het is het symbool voor de Relieken van de Dood, dat ene sprookje met de drie gebroeders die de Dood te snel af wouden zijn. Het is een familiestuk." Ik dacht meteen aan mijn jonge jaren waar mijn vader me voorlas uit de vele sprookjes voor ik ging slapen.
"Ohja, mam vertelde het ons wel zo'n duizend keer." Zei hij opgewekt. Hij gaf me de ring terug en ik deed hem weer aan. "Mooi." Zei hij goedkeurend. Ik glimlachte even.
We liepen weer samen verder door de winkel, maar het leek wel of mijn lichaam niet mee wou. Ik bleef even staan en wreef even met mijn handen over mijn gezicht. Het was vreemd hoe slecht ik me plots voelde. Mijn hoofd deed pijn en mijn zicht werd troebel. Alle geluiden werden scherp en pijnlijk. Het leek alsof iets tegen mijn schedel aanprikte. Mijn benen voelde slap en mijn hart sneller om sneller. Ik voelde een iemand mijn arm vastgrijpen en hoorde iemand mijn naam zeggen. Ik veronderstelde dat het Fred was.
"Ik vo- voel me niet goed." Wist ik nog uit te brengen en zakte dan door mijn benen.
Alles werd donker.