Zevenendertig|•|

'Omdat ik weet wat je voelt en ik hoor je.’ De poema bleef zitten, verbazing ging door hem heen, maar ook angst. ‘Ik heb toch beloofd niets te doen?’ Ik vertrouw je niet, jouw soort was bij mijn jongen. Het was een vrouwtje, verkeerd gedacht. Met grote ogen keek ik haar aan. Ze liet haar hoofd hangen. Ik stond op en liep voorzichtig naar haar toe. Langzaam aaide ik haar, ze was erg schrikkerig. ‘Het spijt me, ik wou dat ik het kon tegen houden. Hoe oud waren ze? En hoe zag diegene eruit?’ Ze ging liggen waardoor ik automatisch ging zitten. Ik bleef haar rustig aaide, waar ze van genoot. Ik had er twee, beide tien maanden. Ze legde haar kop op het gras. Wat zijn jullie? ‘Vampiers, we leven op dierenbloed.’ De poema gromde zacht. ‘Ik zorg ervoor dat ze je niets doen, je bent onder mijn bent onder mijn bescherming.’ Ik aaide haar kop. Ze legde haar kop op mijn been. Dankje. Wat is je naam? ‘Madelein.’ Ze legde haar poot op mijn andere been. Giada. ‘Mooie naam, je bent het eerste dier die ik ontmoet met een eigen naam. Ik heb mijn eekhoorn een naam moeten geven.’ Je doodt andere dieren, maar hebt een eekhoorn als huisdier? Ik knikte. ‘Ik ben pas net zo, ik wil geen mensen doden, daarom dieren, maar het is moeilijk, ik voel wat jullie voelen, de pijn, de angst.’ Ik bleef haar over haar kop aaien. Heb je niet de drang om me te doden? Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, valt wel mee, ik heb dorst, maar ik heb net nog gejaagd.’ Hoe wil je me beschermen als de anderen me elk moment kunnen vinden? Ik dacht even na. ‘Blijf dicht bij mijn nieuwe huis, dan houd ik je in de gaten.’ Oke. We zaten een tijdje stil totdat Jasper tussen de bomen uitkwam. Giada sprong op en gin achter mij staan, grommend. Ik dacht eerst dat ze bang voor hem was, maar ze was woedend. Ik ging staan en aaide haar voorzichtig. ‘Wat is er?’ Ze bleef grommen. Hij is degene die mijn jongen doodde.