|| OO5

Met kleine sprongetjes liep ik de trappen af, blij dat ik de eerste schooldag had overleefd.
‘’Hoi Ella!’’ riep ik vrolijk toen ik haar zag zitten.
‘’Lotus!’’ ze legde haar boek naast haar, stond op en stak uitnodigend haar armen uit. Ik glipte tussen de leerlingen door en gaf haar een knuffel. ‘’Hoe gaat het?’’
‘’Goed, ik heb de eerste dag overleefd.’’ Antwoordde ik met een glimlach en we gingen op het bankje zitten. Ella grinnikte zacht en stopte haar honingblonde haren achter haar oren. ‘’En hoe was jouw dag?’’
‘’Dreuzelkunde met Zwadderich.’’ Antwoordde ze ernstig en mijn gezicht vertrok.
‘’Heeft hij wat gezegd?’’ vroeg ik en sussend legde ze haar hand op mijn arm.
‘’Het was niks ernstigs.’’ Antwoordde ze kalm. ‘’Het gewoonlijke.’’ Ik zuchtte diep en haalde mijn hand door mijn haren heen. ‘’Je hoeft je geen zorgen te maken.’’ Zei ze, wetend dat ik naar Draco toe wilde gaan. Ik schudde mijn hoofd, pakte een lok vast en draaide die rond mijn vinger.
‘’Sinds het eerste jaar ben je al mijn vriendin, en nog steeds doet mijn broer zo stom tegen je.’’ Zei ik sip. Ella begon te lachen en sloeg haar armen om me heen.
‘’Stomme broer.’’ Grapte ze en ik begon te lachen. We bleven nog even praten tot ik weer op stond.
‘’Ik moet weer gaan Ella, ik zie je wel weer.’’ Ze knikte en ik liep weer verder, deze keer naar de kerkers.
‘’Hè, Draco!’’ riep ik toen ik mijn broer op een afstandje zag staan en ik liep naar hem toe.
‘’Wat is er?’’ vroeg hij ongeduldig, duidelijk gefrustreerd dat ik hem kwam opzoeken.
‘’Laat Ella met rust.’’ Mijn stem klonk dreigend en Draco begon te fronsen.
‘’Wie? Dat modderbloedje?’’ zei hij met enige spot.
‘’Ze is wel mijn vriendin!’’ siste ik tussen mijn tanden door. Draco keek even naar zijn vrienden, die duidelijk stonden mee te genieten en toen hij me weer aankeek stond er een grote grijns op zijn gezicht.
‘’Wij gaat niet met dat soort tuig om Lotus, begrijp dat nou.’’ Ik schudde mijn hoofd, wilde wat zeggen maar slikten de woorden weer in. Zonder wat te zeggen draaide ik me om, en beende weer weg. Ik liep regelrecht naar buiten. De zon stond laag en het voelde aangenaam warm. Precies wat ik het liefste had. De eik waar ik standaard zat kwam in zicht en ik zag dat er al iemand zat.
‘’Dag vreemdeling.’’ Ik ging naast Julian zitten en hij keek op. Een glimlach betoverde zijn gezicht en het maakte mij gelijk vrolijk en gaf me een brede glimlach.
‘’Die glimlach zie ik graag.’’ Zei hij lachend en richtte zich weer op zijn gitaar. Verschillende akkoorden klonken en zachtjes begon hij te zingen. Zijn stem klonk aangenaam en zuiver, mijn nekhaartjes gingen recht overeind staan en ik draaide mijn hoofd naar Julian.
‘’Ik heb altijd al gevonden dat jij een geweldige stem hebt.’’ Julian antwoordde niet, hij glimlachte enkel en begon weer verder te spelen. Ik sloot mijn ogen, richtte me op de klanken van zijn gitaar en tikte zachtjes mee met mijn voet. Net zoals veel dingen kon dit mij enorm kalmeren. Ik opende mijn ogen en keek schuin naar Julian. Hij zat zachtjes heen en weer te wiegen, met gesloten ogen en rond zijn mond stond een geweldige glimlach. Hij draaide zijn hoofd en keek recht in mijn ogen. We hadden nooit veel woorden nodig om elkaar te begrijpen, en dat was zo fijn aan Julian. Het leek een eeuwigheid te duren maar niks was minder waar. Na een tijdje stond Julian op en stak zijn hand uit. Ik pakte hem aan en hij trok me omhoog. Ik veegde mijn broek af, pakte mijn tas die op de grond stond en samen liepen we weer naar binnen.
‘’Speelt er iets tussen Jules en Liz?’’ vroeg Julian uit het niks en verbaasd keek ik omhoog, Julian was zeker twee koppen groter en gelijk voelde ik me klein.
‘’Waarom vraag je dat?’’ vroeg ik en hij haalde zijn schouders op.
‘’Daar lijkt het op.’’ Was zijn antwoord en ik reageerde niet meer. In het kasteel was het rustig en we liepen wat rond tot ik Draco’s dreigende stem hoorde. Julian en ik keken elkaar voor een moment aan en liepen erheen.
‘’Kom niet voor haar op!’’ hoorde ik Draco snauwen en toen zag ik wat er aan de hand was.
‘’Zoals ik al zei.’’ Zei Marcel met een trillende stem terwijl hij voor Ella stond ‘’Laat Ella met rust!’’ alle Zwadderaars begonnen te joelen en Draco stond spottend te lachen. Achter hem stond Jennifer , breed grijnzend en gemeen keek ze me aan. Lilly was niet blij met haar, dat kon je zien aan haar blik.
‘’Ga weg Lubbermans, of ik laat je slakken eten!’’ Marcel schudde zijn hoofd en ik besloot in te grijpen.
‘’Draco.’’ Zei ik koeltjes en ik pakte zijn arm beet. ‘’Laat haar alsjeblieft met rust.’’ Dreigen hielp zeker niet bij hem, dat wist ik nu wel. Hij trok zijn arm los, keek me dreigend aan en pakte vervolgens mijn arm beet.
‘’Dat!’’ spuugde hij uit terwijl hij naar Ella wees ‘’Is tuig waar wij niet mee omgaan!’’ het werd akelig stil.
‘’Ella is mijn vriendin, en dat blijft ze. Wat je ook doet, en wat je ook zegt.’’ Ik trok mijn arm los en keek boos naar Draco. Hij had het recht niet om mijn vrienden te keuren, alsof al zijn vrienden zo geweldig waren. Ik liep naar Ella toe en gaf haar een knuffel. Draco achter me maakte een afkeurend geluidje en even draaide ik me om. Ik was teleurgesteld en dat was duidelijk in mijn ogen af te lezen. Draco was veranderd, en hij was er niet op vooruit gegaan. Hij deed alles om zijn status hoog te houden. Ik wuifde die gedachte weg en we liepen naar de grote zaal om wat te eten, het was immers al laat geworden.