1918

De volgende maanden waren Edward en ik onafscheidelijk. Elka dag waren we bij elkaar, lagen we in elkaars armen en konden we uren gewoon naar elkaar kijken.Ik kan niet meer zonder hem.Edward is de enige die mij echt begrijpt. Hij weet dat het voor mij niet gemakkelijk is als hij bij mij is, maar ik begin me al aan zijn geur gewoon te worden. We waren gelukkig samen, tot het nootlot toesloeg.

Ik zat aan ze zijkant van zijn ziekebed. Ik heb hem niet kunnen beschermen tegen de Spaanse griep. Hij lag er zo zwak bij. Met tranen in m'n ogen hand ik zijn hand vast en kon ik alleen naar zijn prachtig gezicht kijken. 'Ik hou van je' fluisterde ik, schrik om hem wakker te maken.Zachtjes deed hij zijn ogen open en kwam er een flauw glimlachje op z'n lippen. ' hmm, zeg het nog eens' zei hij en keek me aan. Ik moest glimlachen 'Ik hou van je' zei ik en mijn stem brak. 'Ik hou ook van je' zei hij en moest ineens hoesten. 'sorry' zei hij en deed zijn ogen terug dicht. 'Edward?' vroeg ik bang. 'hmmm..' kwam er stil uit. 'Ik weet dat we het er al over gehad hebben, maar ik kan het niet. Ik kan je niet veranderen. Ik ga niet kunnen stoppen en ik..ik..-' ' shhh, het is niet erg.' zei met een flauwe glimlach. 'Maar weet 1 ding, je zal voor mij altijd de ware zijn. Ik zou niemand anders willen.' zei hij en legde zijn hand boven de mijne. Ik wou net iets terug zeggen totdat Dr. Cullen binnenkwam. 'Christina, volgens mij is het beste dat je nu kunt weggaan.' zei hij en legde zijn hand om mijn schouder.Ineens kreeg ik beelden voor mijn ogen. 'Christina, alles oké?' vroeg dokter cullen terwijl hij mij bedenkelijk aankeek. Hij was ook een vampier. 'Dokter Cullen, zou ik je even mogen spreken?' hij keek me raar aan maar volgde me toch. Ik duwde hem niet al te brut tegen de muur 'Kijk, ik weet dat je een vampier bent, en als dokter kan je goed tegen bloed. Jij moet Edward veranderen.' Hij keek me aan alsof hij een spook zag. 'Absoluut niet!' zei hij en probeerde los te komen. 'Zie he, ik ben ouder dan je dus sterker.' ik pakte zijn gezicht vast zodat hij me zou aankijken en keek recht in z'n ogen. 'Je gaat nu naar Edward, en je veranderd hem.' Hij keek me 5seconden aan zonder iets te zeggen. 'Oke' zei hij en ik liet hem los en volgde hem terug mee naar de zaal. Met dat hij Edward zijn keel vastpakte keek Edward mij in paniek aan. 'Beloof je me dat ik altijd de jouwe zal zijn?' vroeg ik terwijl ik bij de deur stond. 'Ja natuurlijk, christina wat gebeurt er-' en hij begon te schreeuwen van de pijn. Ik kon dit niet aan zien en ging weg.