|| Six

Na drie uur en twaalf minuten (ik had de tijd bijgehouden) hadden mijn ouders de voortent opgezet. Nu zaten ze allebei met een knalrood hoofd op een stoel.
“Ik heb geen zin om te koken hoor” zei mijn moeder.
“Dan halen we gewoon wat” zei mijn vader.
En natuurlijk was ik de pineut die het eten moest halen.
Dus liep ik even later met mijn vaders portemonnee richting de snackbar. En dat was het moment dat ik haar voor het eerst zag.
Ik had net mijn bestelling door gegeven, vier bakken patat en vier broodjes hamburger, en ik stond met mijn rug tegen de bar aangeleund. Ik staarde een beetje loom voor me uit toen ik in mijn ooghoek een gouden glinstering opving. Ik draaide mijn hoofd om beter te kunnen zien wat het was. Het bleek het haar van een meisje te zijn dat goud leek in de avondzon. Ze had haar haar in een paardenstaart en ze droeg een afgeknipt spijkerbroekje, een shirt van de camping en gympen. Ze was bezig bloemen in een bloembak water te geven. Haar huid was gebruind door de zon, wat betekende dat ze hier al een tijdje was, en ik bekeek de spieren in haar kuiten die zich aanspanden als ze op haar tenen ging staan om water in de hoogste bloembakken te gieten.
Ik merkte pas dat ik stond te staren toen mijn bestelling opgeroepen werd.
“Numero trente-et-une” werd er voor de derde keer geroepen.
Ik keek op mijn kaartje en zag dat dat mijn nummer was.
Snel liep ik naar de toonbank en nam de witte plastic tas aan.
Ik liep de snackbar uit en keek over mijn schouder naar de plek waar het meisje net stond, maar ze was weg. Teleurgesteld draaide ik me weer om toen ik bijna tegen haar aanbotste. Ik voelde mijn maag een sprongetje maken.
“Excuse moi” verontschuldigde zich in vloeiend Frans.
Ik mompelde vaag iets en liep snel door. Ik voelde me nooit ongemakkelijk bij meisjes, meestal omdat ze me niet boeide, maar dit meisje was anders.
In de paar seconden die ik haar aangekeken had was alles wat ik had kunnen zien haar ogen. Niet zomaar ogen, nee, een paar bijzonderste ogen die ik ooit gezien had. Ze waren een kruising tussen hazelnootbruin en goud. Ze leken net twee gouden meren waar ik maar al te graag in wilde verdrinken en dan mezelf weer tot leven wekken om er nog een keer in te verdrinken. Haar ogen paste prachtig bij haar goudblonde haren en haar gebruinde huid.
Zou dit het meisje zijn waar Kyle het over had gehad?
Ik was weer terug bij de caravan en smeet het eten op tafel.
Mijn ouders en Kyle vielen aan als hongerige wolven maar ik raakte mijn eten amper aan, ik kon alleen maar aan haar ogen denken.