|| Three

Ik keek naar het bord Frankrijk dat voorbij flitste. Nu konden we echt niet meer terug.
“We zijn in Frankrijk!” riep mijn moeder opgewekt.
“Mens, kun je niet zo schreeuwen? Ik krijg er hoofdpijn van” bromde mijn vader.
Zo ging het nu al de hele tijd. Het was al begonnen toen we de straat uit reden. Mijn vader ging links.
“Waarom ga je links?” vroeg mijn moeder. “We moeten rechts.”
“Nee, we rijden toch over Maastricht, dan moeten we links” zei mijn vader.
Mijn moeder schudde haar hoofd.
“Gisteren zei je nog dat we over Brussel zouden rijden” zei mijn moeder.
En toen volgde een discussie over de voordelen om over Maastricht te rijden. Ik had Kyle aangekeken en hij had met zijn ogen gerold.
Ondertussen waren we nu vier uur onderweg en hadden mijn ouders vier uur constant gekibbeld. Ik besloot dat ik het gekibbel zat was en stopte de oortjes van mijn iPod in mijn oren. Rope van de Foo Fighters schalde door de speakertjes. Ik probeerde mijn gedachten leeg te maken. Ik concentreerde me op de glooiende weilanden die langs flitsten. Ik liet me meevoeren door de muziek, naar een wereld zonder pijn, verdriet, gemis en leegte.

Ik zat thuis, op de bank, toen ik plots de deur open hoorde gaan. Ik keek wie er binnen kwam.
Noa.
Ik sprong op.
“Noa!” riep ik blij en ik wilde haar omhelzen maar ze zag me niet.
Ze keek dwars door me heen. Ze liep naar de keuken en keek op toen ze iets hoorde boven.
“Noa?” vroeg ik maar ze hoorde me niet.
Ze liep de trap op, naar het geluid. Ik liep haar achterna. Het geluid kwam uit mijn vaders werkkamer, het klonk alsof iemand iets zocht.. Noa liep de kamer in en ik zag haar schrikken. Ik wilde kamer in kijken om te zien waar ze van geschrokken was maar plotseling werd ik omringd door duisternis.
“Noa?” riep ik angstig.
Ik kreeg geen antwoord.
“Noa?” riep ik nog een keer.
Stilte.
Er stak een harde wind op die me liet rillen. De wind gierde, maar toen ik beter luisterde hoorde ik iemand iets fluisteren.
“Vertrouw….niemand”
Ik keek verwilderd om me heen, maar ik zag niets.
“Wat bedoel je?” riep ik naar de duisternis.
Ik kreeg geen antwoord maar opeens verdween de grond onder mijn voeten. En viel ik de duistere diepte in.

“We gaan hier even stoppen” zei mijn vader.
Ik schrok op. Ik was zonder het te merken in slaap gevallen. Ik slikte een paar keer om de vieze smaak uit mijn mond weg te krijgen en haalde mijn handen door mijn haar.
Mijn vader reed de auto een parkeerplaats op en ik stapte uit.
“Ik ga even naar de wc” zei ik en ik liep richting het toiletgebouw. Ik wankelde nog een beetje van de slaap en ik dacht aan de droom die ik had gehad.
“Vertrouw niemand” had de stem gefluisterd.
Betekende dat iets? Of was het gewoon een stomme droom?
Ik was ondertussen aangekomen bij het toiletgebouw. Ik deed wat ik doen moest op de wc en bij het handen wassen keek in de spiegel.
Mijn bruine haren zaten in de war van de autorit en ik zag wit. Onder mijn ogen zaten wallen. Het leek alsof ik al tijden niet meer goed geslapen had, wat eigenlijk ook zo was.
Toen voelde onder mijn shirt en haalde er een kettinkje onder vandaan. Het was een zilver kettinkje met een surfplankje eraan. Ik voelde even aan het kettinkje –alsof ik controleerde dat het echt was- en stopte het weer terug onder mijn shirt. Het zilver voelde koel tegen mijn huid.
Ik keek nog een keer in de spiegel en wendde walgend mijn blik af. Misschien hadden mijn ouders wel gelijk, misschien was een vakantie wel goed. Mijn huid kon wel wat zon gebruiken en misschien werd het wel erg gezellig met Kyle.
Ik liep het toiletgebouw uit en voelde de stralen van de zon op mijn gezicht. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me weer een beetje warm worden van binnen.