Hoofdstuk 6: Kaiju

"Mizuki... Je moet de chakra hervinden, anders is de mensheid verloren..." Huh...? Waar kwam die stem vandaan? Hij was ook totaal niet bekend... "Wie ben jij?" Maar er kwam geen geluid uit mijn mond, mijn stembanden weigerden simpelweg om mee te werken. "Pas op voor de..." Toen verdween de stem. Ik hoorde de kwaadaardige aura van Tomoka duivels lachen.
Ik schrok wakker. Toen ik naast me keek, zag ik Tomoka zitten. Hij keek bezorgd naar me. Zijn aura was weer vriendelijk, gelukkig maar, als die kwaadaardig was geweest, zou ik weer zijn flauwgevallen. "Dat werd tijd zeg, je bent zeker drie dagen buiten westen geweest!" zei hij. Drie dagen! O my god, dat is wel erg lang. Ik kon me amper herinneren wat er gebeurd was... Maar die kracht, dat kon ik niet vergeten, en die lach, die verschrikkelijke kwaadaardige lach... Ik kreeg al rillingen als ik er aan dacht. "Tomoka... Die bya..." "Sssh..." suste hij me. "Begin er niet over, ik schaam me erg voor wat er is gebeurd, soms heb ik het niet onder controle, en gebeurd het gewoon... Het is goed, nu zal hij zich wel even gedeisd houden." Hij liet mij zijn rug zien. Ik schrok van wat er was, het was een teken dat er een demon in hem zit... "Je kent de ramp van de Jubi toch?" Ik knikte. "Nadat de Jubi alles vernietigd had, en op het laatste moment geseald werd in het lichaam van een kwaadaardig jutsu kunstenaar, Maddosukiru, begon het zich te mengen met het lichaam van hem. Zo ontstond er een nog veel sterker monster; Kaiju. Hij was krachtiger dan iemand zich had kunnen voorstellen... De zevende Hokage, Naruto, heeft hem in mijn lichaam opgesloten, met als gevolg dat ik voor eeuwig zou leven, maar met een gespleten persoonlijkheid... Kaiju is bijna niet te houden als hij naar buiten wil komen, zoals je dus wel gemerkt hebt. Die kracht die je voelde is nog niets vergeleken met wat ik elke keer weer moet voelen als ik aan de kant geduwd wordt. Zelfs dat is nog lang niet al zijn kracht. Speciaal hiervoor hadden ze dus een plan bedacht..."