Dinsdag 02

Disndag

“Renesmee, waarom ga jij anders niet even op bezoek bij Jake,” stelde Edward haar voor. Jacob was mee verhuisd met ons, en had samen met Esmé een klein huisje opgeknapt naast het onze. Volgens hem wilde hij ons niet ten laste zijn, maar Edward had me eens gezegd dat hij er tegenop zag hele dagen door te brengen in een huis vol ‘stinkende’ vampiers.
“Ok, ik ben terug tegen etenstijd,” zei ze, en weg was ze. Ik snapte niet echt hoe ze aan het woord ‘etenstijd’ kwam, maar ik kon het wel raden. Als je met ‘mensen’ optrok die nog elke dag rond halfzeven avondeten aten dan gebruikte je dat woord wel eens. Edward nam men hand en trok me mee, het lege huis in. Rosalie, Alice en Esmé waren pakjes gaan kopen. Carlisle was aan het werk en Jasper en Emmett waren iets verder van huis gaan jagen nu de vrouwen toch gingen shoppen. Ik had geen zin gehad om mee te gaan, ik had mijn cadeaus al. Edward was dus ook maar thuis gebleven bij mij en Renesmee. We liepen door naar onze kamer en hij ging op ons bed zitten en trok me op zijn schoot.
“Gaat het al een beetje beter?” vroeg hij, zijn stem klonk bezorgd als altijd, maar ik hoorde ook pijn, trots en opluchting. Pijn omdat ik nu wist wat hij al die tijd had doorgemaakt en trots en opluchting omdat ik haar niet gewoon had meegelokt en gedood. Ik had eigenlijk geen zin om erover te praten, maar ik moest hem geruststellen. Ik duwde men schild dus over hem heen en herhaalde alles in mijn gedachten, dit ging beter dan praten. Hij luisterde aandachtig terwijl hij met zijn vingers zachtjes patronen tekende op mijn armen. Sinds ik even hard en koud was als hem voelde zijn huid natuurlijker aan, zelfs zacht en warm. Ik draaide me om zodat ik in zijn ogen kon kijken, ze keken me vol liefde en lust aan. Ik kuste zijn zachte lippen en duwde hem neer op het bed. We moesten er maar van profiteren dat er niemand was.