# 2

Lachend liep ik Diagon Alley door. Vandaag was de dag dat ik mijn vriendinnen terug ging zien, Jen, Eve, Lina en Brodie. Elk zeer anders en apart, maar toch zijn we van dag één onafscheidelijk.
Er begon wat lichte motregen te vallen waardoor ik wat sneller ging stappen. Tussen de mensenmassa zag ik het De Lekke Ketel al in de verte.
Door mijn onoplettendheid botste ik tegen iemand aan. Er vielen een heleboel boeken op de grond.
"Ohnee, het spijt me! Ik kijk ook nooit waar ik loop." Zei ik terwijl ik opkeek naar de persoon tegen wie ik opliep. Een glimlachend meisje met rood haar begroette me.
"Dag, Ellis." Zei Ginny vriendelijk.
"Oh, Ginny. Laat me je helpen met je boeken." Bood ik aan. Ginny lachte en samen raapten we haar boeken op. "Zijn dat je nieuwe schoolboeken voor dit schooljaar?" Vroeg ik terwijl ik mijn stapel aan haar gaf. "Ja, en er zitten kanjers bij." Zuchtte ze. Ik lachte. Het vijfde jaar was inderdaad best moeilijk.
"Ik weet dat je thuis veel voorgangers hebt, maar als je hulp nodig hebt, zeg je het maar." Terwijl gaf ik haar het laatste boek dat op de grond lag. "Moet je nog ver? Anders help ik je wel even met dragen." Stelde ik voor. Ginny zuchtte opgelucht.
"Dat zou geweldig zijn! Ik voel mijn armen nu al bijna niet meer." En dat kon ik best geloven. "Ik ga naar de Topfopshop van Fred en Georg. Het is niet meer zover." Ik knikte en nam de helft van haar stapel over.

Eenmaal in de winkel van Fred en Georg kwamen haar broers ons al verwelkomen. Eén van de twee jongens nam de boeken uit mijn handen.
"Ginny. Zie je nu niet dat dit meisje haar armen al bijna niet meer voelt?" Doodserieus legt hij de boeken weer op de stapel van Ginny.
"Hier. Zorg jij ervoor dat ze bij mam terechtkomen? Heelhuids, liefst." Ginny duwde de boeken in de armen van de andere jongen. De jongen grijnsde.
"Maak je geen zorgen. Ik ben geen Fred Weasley." Zei hij droog. De andere jongen, die dus Fred heette, nam een klein zwart bolletje uit de mand naast hem en gooide het recht op George zijn neus. Het bolletje knalde open. George zijn neus zag helemaal zwart en het rookte wat na. Fred zette het lachend op lopen.
"Dat kost je één Galjoen, rosse rat!" Riep hij Fred na.
"Kom, dan laat ik je de winkel zien." Stelde Ginny voor. Hoe graag ik ook wou, ik had al lang in De Lekke Ketel moeten zijn.
"Sorry, een andere keer misschien? Ik heb met men vriendinnen in De Lekke Ketel afgesproken." Verontschuldigde ik me. Ginny knikte begrijpend.
"Het was fijn je weer te zien, Ellis. Hopelijk zie ik je snel weer." Zei ze gemeend.
"Het was ook fijn jou weer te zien. Tot snel!"
Fred en Georg kwamen voor me staan toen ik juist de deur wou opendoen. Het was echt grappig hoe fel deze jongens op elkaar leken. Ik zou ze zeker niet snel uit elkaar kunnen houden.
"Zou je deze aan je vrienden willen uitdelen?" Vroeg een van de jongens en gaf me een paar flyers. Ginny bekeek ze streng aan. De jongens keken op. "Een beetje reclame kan toch geen kwaad?" Zei de andere jongen onschuldig. Ik lachte en stak de flyers weg.
"Het is goed, ik deel ze wel uit." Knipoogde ik snel. De jongens openden de deur voor me. "Dag Ginny, Fred en George... of George en Fred." Ik keek nog even verward naar de jongens en achter mij hoorde Ginny giechelen.

Op weg naar De Lekke Ketel waren mijn gedachten verzonken naar de eerste echte ontmoeting met Ginny vorig jaar.
Natuurlijk kende ik de vele verhalen rond de Weasleys. Als je Weasley hoorde, dan hoorde je ook Harry Potter en Hermelien Griffel. Er gingen vele verhalen en roddels rond, ook in de Griffoendortoren. Ik had nog nooit echt met hun gepraat en wist ook niet wat ik van hun moest denken, tot op de voorlaatste avond vorig schooljaar.
Ik zat aan de open haard in de leerlingenkamer van Griffoendor. Ik was diep in mijn gedachten verzonken wanneer Ginny naast me kwam zitten. "Ellis, niet?" Vroeg ze. Het was het eerste wat ze ooit tegen me zei. We staarden beiden naar het vuur. Die avond ben ik samen met haar nog laat opgebleven. Ze vertelde over hoe slecht ze zich voelde, ze luchtte haar hart aan een buitenstaander die ze helemaal niet kende. En ik stelde me open voor haar verhaal. Het was voor haar enorm moeilijk dat ze steeds werd gelinkt aan haar broer, Ron, en Harry Potter. Ze ziet haar broer doodgraag en geeft enorm veel om Harry, maar ze wou gezien worden als 'Ginny' en niet meer als 'Het zusje van Harry's beste vriend'.
We hebben uren gepraat en het was alsof ik Ginny al langer kende. Ze vertrouwde me.
Laat op de avond kwam haar broer Fred de leerlingenkamer binnen.
"Nou, had ik geweten dat jij zo lang ging opblijven, had ik jou mijn broek laten schrobben." Zei hij tegen Ginny. We keken elkaar niets begrijpend aan. Wat deed Fred zo laat nog op om zijn broek te schrobben?
"George had een briljant idee. Het was knallend, smerig en het stonk verschrikkelijk!" Hij klonk ongelooflijk trots terwijl hij zijn broek toonde met aangekoekte groene vlekken. Ik legde mijn hand op mijn mond om niet met de jongen te lachen. Gelukkig begon Ginny al voor me te lachen. We lagen allebei in een deuk. De roodharige jongen keek ons grijnzend aan.

Eindelijk was ik bij De Lekke Ketel aangekomen. Ik duwde de deur open en zag de meisjes meteen zitten. Jen sprong meteen recht en vloog me om de hals.
"Eindelijk! Ik heb je zo gemist!" Gilde ze opgelucht. Ik omhelsde haar terug en zag over haar schouders hoe de andere meiden met een grijns naar ons keken. Waarschijnlijk was ik niet de enigste die zo enthousiast begroet werd.
"Ook fijn jou weer te zien, Jen. Je werd gemist deze zomer." Lachte ik nog na van haar positieve en energieke begroeting. Samen met haar liep ik naar de tafel waar de andere zaten. Ik omhelsde iedereen snel.
"Altijd de Eeuwige Laatste." Lachte Brodie.
"Alsof we dat nog niet wisten." Zei Lina droog. Plagend stak ik mijn tong uit en ga naast Eve zitten. Ze zag er weer betoverend uit. Wat voor haar niet abnormaal was als je moeder een Glamorgana is, maar ondertussen waren de meesten er wel aan gewend.
"Ik bestel wel wat voor je." Zei ze met een snelle knipoog. Ze wenkte naar de barman en hij kwam naar onze tafel gelopen.
"Wa- waar kan ik je mee helpen?"" De barman loopt lichtrood aan als Eve even knippert met haar ogen.
"Een boterbiertje met gember voor men vriendin, graag." Het lijkt bijna of ze de zin zong. De barman werd nog wat roder. Hij knikte snel en liep terug naar de bar terwijl hij met zijn hand eens over zijn voorhoofd wreef.
"Zo gemeen hoe je die barman warm doet lopen." Zegt Lina met een enorme grijns op haar gezicht.
"Wil jij misschien trakteren?" Vroeg Eve lachend. De barman kwam terug met een groot glas boterbier en zette deze neer recht voor men neus.
"Dankje." Zeiden Eve en ik in koor. We keken elkaar even aan en dachten waarschijnlijk beiden aan de vele keren dat we dit samen voor hadden. We lachten even en keken weer naar de barman.
"Het is van het hu- huis, meiden." Stotterde hij. Hij glimlachte even naar Eve en vertrok dan weer naar de bar.
"Het lijkt erop dat ik niet moet gaan trakteren." Zei Lina.
"Op onze momenten!" We klinken onze glazen en namen er elk een grote slok.