Zesendertig|•|

Ze knikte. ‘Ik begrijp je.’ Zei ze zacht. Ik keek haar aan. ‘Je bent zeker niet blij met dit leven Rosalie?’ Ze zuchtte en knikte. ‘Ik had zoveel gewild, kinderen, oud worden.’ Ik knikte. Ik sloeg een arm rond haar schouder. ‘Ik weet dat je het niet leuk vind, maar je moet er het beste van maken. Het leven is nooit perfect, in geen opzicht, er is altijd wel iets fouts.’ Ze was stil en stond op. ‘Bedankt Mady.’ Ik glimlachte naar haar. ‘Geen dank Rose.’ Ze verliet mijn kamer en ik liet me achterover op mijn bed vallen. Pepijn kroop van mijn schoot en ging weer languit liggen. Wat ben je toch lief tegen mensen. Ik keek naar hem en glimlachte. ‘Dankje, dat was toch niet sarcastisch bedoeld?’ Nope. ‘Dan dankje.’ Ik sloot mijn ogen. Zachte voetstappen en een bekende geur kwamen mijn kamer in. ‘Hey Jasper.’ Ik had nog steeds mijn ogen dicht. ‘Ik had toch verteld dat we niet kunnen slapen?’ Ik grinnikte. ‘Ja.’ Ik opende mijn ogen en ging weer rechtop zitten. ‘Ik wou even melden dat je alleen met Edward bent, wij gaan jagen.’ Ik knikte. ‘Veel plezier.’ Hij grinnikte en verliet de kamer. Na een uur te hebben gelegen liep ik naar beneden. ‘Ik ga even naar buiten.’ Mompelde ik naar Edward die aan het spelen was. Hij zei niets en speelde verder. Ik liep naar buiten, het bos in. Op een open plek ging ik op het natte gras liggen. Het was stil in het bos, was er nou echt geen dier hier? Zeker allemaal bang voor me. Maar ik had geen dorst op dit moment. Harde poten kwamen mijn kant op en tussen de bomen zag ik een poema mijn kant op komen. Voor de open plek stopte hij. Hij was niet bang, meer nieuwsgierig. Ik ging rechtop zitten en keek naar hem. ‘Ik doe niets.’ Zei ik hard genoeg. Hij twijfelde even maar liep uiteindelijk mijn richting op. Net voor mij ging hij zitten, nu was hij wel bang. ‘Je hoeft niet bang te zijn, ik beloof niets te doen.’ Hij bleef zitten. Hij hield zijn kop wat schuin. Hoe weet zij dat ik bang ben?