005.

3 Oktober 2002
Faith Moore
Zenuwachtig liep ik de grote gymzaal in. Mijn vader had uiteindelijk een sportschool gevonden aan de andere kant van het dorp. Ze waren net bezig met de warming-up en niemand leek mij in de gaten te hebben. Ik liet mijn gespannen schouders wat naar beneden zakken en stapte op de lerares af. ''Hallo'', stamelde ik onhandig, ''ik ben nieuw hier.'' De lerares was een wat oudere vrouw. Haar haren waren strak achterover gekamd en ze was erg mager. Niet bepaald het type dat aan kickboksen zou doen. Ze liet haar blik keurend over mij heen glijden. ''Faith, toch? Ik hoef je vast niet uit te leggen dat bij de eerste les al te laat komen niet erg gepast is'', praatte ze door zonder op antwoord te wachten. Ik was maar 3 minuten te laat, zo’n ramp was dat toch niet? Toch knikte ik alsof ik het begreep. ''Mooi zo.'' Ze schonk me een zuinig glimlachje. ''Ga maar bij de anderen zitten.'' Ze waren inmiddels klaar met de warming-up en keken allemaal nieuwsgierig in mijn richting. Ik hoorde een paar meisjes giechelen en met een rood hoofd nam ik plaats naast een meisje met lang, blond haar. De lerares gebaarde met haar handen dat iedereen stil moest zijn. ''We gaan verder met wat me altijd doen, dus maak allemaal maar tweetallen.'' Ik zocht met mijn ogen de zaal af naar iemand die mij aardig leek en nog niet bezet was. Ik knarste met mijn tanden. ''Wij samen'', hoorde ik iemand naast mij opeens vragen. Een buitenlands uitziend jongetje met zwart haar glimlachte vriendelijk naar me. ''Is goed'', antwoordde ik zacht. Ik beet op mijn lip. ''Wat moeten we eigenlijk precies doen?'' ''Het eerste half uur moeten we altijd een techniek training met zijn tweeën doen'', legde hij uit. ''Iedere week oefenen we iets nieuws.'' ''En wat oefenen we deze week'', vroeg ik terwijl ik mijn bokshandschoen wat verder over mijn hand heen schoof. Het voelde erg apart om van die grote'', zware dingen om je handen heen te hebben. Hij keek mij vragend aan. ''Weet je toevallig wat de hoofdstoot is?'' Ik schudde met mijn hoofd. Ik voelde me echt zo’n stomme nieuweling die van iedereen uitleg nodig had. ''Ik doe hem wel voor'', zei hij terwijl hij in de starthouding ging staan. Ik knikte en concentreerde me op zijn bewegingen. Zijn linkervoet schoot naar voren, precies op de hoogte waar mijn hoofd zat, daarom heette het natuurlijk ook de hoofdstoot. ''Oh'', riep ik opgelucht, ''maar dat is makkelijk!'' Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Ik gaf een knikje met mijn hoofd richting de lerares. ''Eigenlijk dacht ik dat zij me wel alles zou uitleggen, maar blijkbaar niet... Ze heeft zichzelf trouwens niet eens voorgesteld'', bedacht ik me opeens hardop. Hij grinnikte. ''Dat is Mrs.Stewart, je hebt echt helemaal niks aan haar. We moesten een keer op internet informatie zoeken over kickboksen, omdat ze het zelf niet wist.'' Ik giechelde. ''Echt?'' Hij knikte. ''Begin jij?'' ''Oh ja.'' Ik ging in de starthouding staan, net zoals ik hem had zien doen. Opeens wees hij naar mijn armen. ''Wat heb jij nou weer om je armen zitten?'' Verward keek ik hem aan. ''Beschermers. Die waren toch verplicht?'' Hij staarde mij een paar seconden aan, daarna begon hij te lachen. ''Dat zijn scheenbeschermers! Die horen om je benen, daarom heten het ook scheenbeschermers.'' Opeens snapte ik waarom die meisjes zo moesten giechelen. ''Oeps'', zei ik terwijl ik onhandig het klittenband begon los te pulken. ''Dat wist ik wel hoor'', voegde ik nog snel toe in de hoop dat ik zo iets minder dom over zou komen. Hij begon alleen nog harder te lachen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Mrs. Stewart afkeurend met haar hoofd stond te schudden. Om een of andere reden werkte ze mij verschrikkelijk op mijn zenuwen en lukte het niet om het klittenband los te krijgen. ''Ik weet dat sommige kinderen hier niet al te slim zijn, maar dit slaat echt alles!'' Mrs. Stewart was naar mij toe komen lopen zonder dat ik het in de gaten had gehad. Haar stinkende koffieadem blies in mijn gezicht en bezorgde mij rillingen. ''Of heb je soms over je leeftijd gelogen, dat je niet eens weet wat scheenbeschermers zijn… én hoe klittenband werkt?'' Het jongetje met het zwarte haar scheen het wel grappig te vinden, want ik kon horen hoe hij zijn lach moest inhouden. Opeens drong het ook tot mij door hoe idioot deze hele situatie was en schoot ook in de lach. Mrs. Stewart keek ons alle twee met een chagrijnig gezicht aan. Misschien dacht ze dat wij haar uitlachten. Vlug stopte ik en een paar seconden later stopte het jongetje ook. Ik wilde haar net mijn excuses aan gaan bieden, maar ze wierp me een duistere blik toe en liep weg. Benauwd keek ik hem aan. ''Ik weet zeker dat ze nu boos is.'' Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ''Dus? Ze is toch stom en ik vond het eigenlijk wel grappig.'' Daar moest ik hem gelijk in geven. Waarom maakte ik me toch altijd zo’n zorgen over wat anderen van mij dachten? Hij wees naar de scheenbeschermer die ondertussen de bloedsomloop van mijn arm begon af te knellen. ''En als je nu eindelijk klaar bent met leren hoe klittenband werkt, zullen we dan maar gaan oefenen?''