001
Ik pakte de brief over. What the fuck? Dit leek wel iets uit de middeleeuwen.
Mrs. S.Sullivan
5 Richard's Drive,
Bristol
stond er in krullende letters op de envelop geschreven. Oké, dit was echt eng. Ik brandde van de nieuwsgierigheid want ik kon echt werkelijk niemand bedenken die mij een brief zou moeten sturen. (Mensen die mij willen vermoorden met de reden dat ik vast wel íets fout zou hebben gedaan uitgesloten).
Het was alleen niet zo dat ik toen ik de brief gelezen had ik er ook maar iets wijzer van werd. In een zin ? Er was ergens een of andere school die mij uitnodigde om daar heen te gaan om simsalabim te doen. Dat idee was zo belachelijk dat ik het uitproestte en de brief aan m'n pa gaf. "Ik toveren, zoals in die films, poef hier, poef daar", hikte ik uit. Het feit dat het gezicht van mijn pa gewoon nog straks in de plooi zat en eerder gespannen leek zorgde ervoor dat ik stopte met lachen en een schaapachtig gezicht trok. "Wat is er pap? Je gelooft die onzin toch niet hè?" Ik was al bezig met zeggen dat het waarschijnlijk een grap was toen hij zei dat ik even mee moest komen naar de keuken om te praten.
Ten eerste, práten ? Hadden wij iets te bespreken dan? Ja lach mij maar uit, maar ik heb werkelijk nog nooit één serieus gesprek met mijn vader hoeven te voeren. Het kwam allemaal wel op z'n pootjes terecht. Ten tweede, mijn vader wil praten na aanleiding van zo'n stonede brief, ik bedoel alsof ik geloofde wat er in die brief stond?
Voor dit alles had ik maar een verklaring, weliswaar stomzinnig. "Die stomme Britten ook altijd", bromde ik, "buiten die eeuwige grijze wolken hangt er hier iets raars in de lucht!"
Reageer (1)
Hahah, geniaal.
1 decennium geledenJe kunt echt super schrijven
Snel verderr .