Part 15

Met mijn hoofd ergens ver weg in de wolken wandelde ik de volle kroeg binnen. Mijn eerste reactie was dat ik meteen naar Loena's huis wilde verdwijnselen, maar ze had zelf gezegd dat ze nog bezig zou zijn met het uitdelen van haar tijdschrift aan de andere schrijvers, die allemaal een gratis exemplaar kregen als dank voor hun bijdrage. Omdat ik echter niet meer thuis stil kon blijven zitten en alweer iets had om te vieren, besloot ik dat een bezoekje aan De Drie Bezemstelen geen kwaad kon - al zou ik dit keer geen druppel meer drinken dan twee glaasjes boterbier.
‘Hallo Marcel,’ groette Rosmerta.
‘Hoi.’
Ze glimlachte en wierp me een vragende blik toe. ‘Vertel op.’
Ik schudde grijnzend mijn hoofd en nam een slok van mijn boterbier. ‘Ik heb niets te vertellen. Nog niet.’
Rosmerta greep onder de toonbank en haalde een felgekleurd boekje tevoorschijn. Ze legde het voor me neer en ik merkte dat het helemaal geen boek was. ‘Volgens mij wel,’ sprak ze me vrolijk tegen.
‘Ik wist niet dat jij De Kibbelaar las,’ merkte ik verbaasd op.
‘Natuurlijk lees ik hem. Ik moet toch weten waar mijn beste klant mee bezig is?’
‘Dat zou je ook gewoon aan mij kunnen vragen. Bovendien zijn mijn artikels ook lang zo goed niet, je probeert me gewoon als stamklant aan te houden.’
Ze lachte. ‘Misschien. Maar heb je jouw Loena wel eens gevraagd naar het aantal abonnementshouders op dit blad? Ze vertelde mij laatst dat het bijna verdriedubbeld is in het halve jaartje sinds jouw eerste stuk verscheen.’
‘Dat komt niet door mij. En ze is niet “mijn” Loena.’
‘Zelfs na dat lieve berichtje van jou nog niet? Dan moet je daar maar eens heel snel verandering in gaan brengen, denk ik.’ Ik volgde de richting van Rosmerta’s blik, en zag met een schok dat Loena helemaal alleen aan een van de tafeltjes zat. Ze staarde naar een punt op het plafond - waarschijnlijk zag ze iets wat niemand anders opviel.
Ik vergat Rosmerta en baande me een weg tussen de volle tafeltjes door, naar de plek waar Loena zat. ‘Hallo. Is deze stoel bezet?’
‘Nee.’
Ik ging zitten, en er viel een korte stilte. ‘Ik heb je bericht gekregen,’ begon ik klungelig.
Ze glimlachte. ‘Echt?’
‘Ja, echt,’ antwoordde ik, en deed er weer het zwijgen toe.
Haar glimlach vervaagde langzaam, maar ze bleef me aankijken. Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel en ging verzitten. Ik had geen idee wat ik nu moest zeggen. Ik was nooit echt spontaan geweest, maar gelukkig had ik daar Loena voor. Ze leunde over de tafel heen en kuste me vol op mijn mond.
Ik merkte pas hoe stil het was geworden in het café toen ze zich weer wegtrok. Ik keek om, en zag dat bijna ieder paar ogen op ons gericht was. Toen ik terugkeek wendde iedereen zijn ogen snel af, en het geroezemoes kwam weer op.
Madame Rosmerta zette glunderend twee boterbiertjes neer. ‘Gefelciteerd.’ Ze knipoogde. ‘Dit was ook meteen de meest effectieve manier om je stalkers kwijt te raken.’