Part 14

De vreemde mix van bittere teleurstelling en enorme opluchting dat ze misschien nog niets had gemerkt van wat er zo vreemd was aan de tekst die ik haar had gegeven om te drukken verdween snel, en het enige wat overbleef was zenuwachtigheid. Ik hing hele dagen lang op de bank, en het enige wat ik kon doen was me zorgen maken over alle mogelijk scenario’s als ze het uiteindelijk las. Want dat moest wel gebeuren. Als het haar niet vanzelf op zou vallen, zou iemand anders haar er wel op wijzen.
Ik wist zeker dat er paden in mijn huis uitgesleten zouden worden die precies aangaven waar ik onrustig ijsbeerde als ik niet snel een soort van reactie kreeg van Loena, op wat voor manier en met wat voor boodschap dan ook. Ik liep de woonkamer weer binnen voor de zesenveertigste keer vandaag. Ik was uitgeput van de vele kilometers die ik op een oppervlak van maar een paar tientallen vierkante meters afgelegd had. Ik liet me op de bank vallen, maar sprong als door een slang gebeten meteen weer op en trok in een vloeiende beweging mijn toverstok. Er zat al iemand op mijn bank, zonder dat ik die persoon bewust binnen had gelaten.
‘Hallo Marcel.’
Ik liet mijn stok zakken. ‘O! Hallo, Loena. Sorry, maar je verraste me een beetje.’
‘Dat is waarschijnlijk mijn schuld. Maar ik was bezig de nieuwste Kibbelaars rond te brengen, en besloot je die van jou ook meteen te geven. Het was eigenlijk de bedoeling buiten voor je deur te verschijnselen, maar je weet dat ik nog wel eens een paar meter mis.’
Dat wist ik inderdaad, en ik dankte in stilte de goden omdat ze niet weer op het dak was geland, maar veilig in mijn woonkamer. ‘Het is niet erg.’
‘Gelukkig. Hier. Lees hem goed door,’ raadde ze me aan, terwijl ze het tijdschrift in mijn hand drukte. Ze keek serieus, maar ik had het idee dat er een bepaalde andere emotie in haar mistige ogen verborgen lag, die ik zo snel niet kon ontcijferen. ‘Ik moet gaan, ik heb nog vier andere adressen. Ik denk dat ik dit keer wel eerst even naar buiten ga, in de open lucht is het gemakkelijker me te concentreren op de bestemming. Dag.’
De deur sloeg dicht en opeens was ik weer alleen. Ik vroeg me af of ze misschien zo snel weer verdwenen was omdat ze mijn boodschap had gelezen en ze nu niets meer met me te maken wilde hebben, maar voelde meteen dat dat het niet kon zijn. Zoiets zou ze nooit doen.
Zuchtend gooide ik De Kibbelaar op de bank en liet mezelf er naast neervallen. Na tien minuten greep ik toch maar naar het tijdschrift, en begon er wat in te bladeren. Geen van de artikels wist me te boeien, hoewel ik ze normaal met veel plezier las. Ik kwam bij een pagina uit met een tekst die er erg bekend uitzag, en sloeg snel de bladzijde om. Toen pas realiseerde ik me dat er iets bij had gestaan. Ik waagde een blik terug, en er was inderdaad iets in een klein handschrift onder de gedrukte tekst geschreven. Marcel, ik zou niet zonder je willen gaan.