-II-

Eindelijk was ze er. Haar plekje. Het lag aan het einde van het bos, over een rivier, waar nog niemand de laatste jaren een voet had gezet. Dat was haar stukje bos. Elena liep door haar zogenaamde 'voortuin' en deed dan de deur open van haar hutje.
Ze plofte neer op haar halve sofa, die ze ooit eens ergens gevonden had. Het was een oud hutje, dat er waarschijnlijk al even stond.
Toen Elena hier voor het eerst kwam had ze de eerste dagen er op gelet of het niet nog gebruikt zou worden. Het enige wat ze ontdekte was dat er ook zeer graag andere dieren het hutje bezochten, zoals konijntjes.
Dat waren dan ook de enige andere levende wezens die Elena in haar hutje binnenliet.
Haar gedachten waren even afgeleid, maar toen drong het tot haar door wat er echt gebeurd was. Ze was weggelopen van haar vader, voor de zoveelste keer. En nog erger, ze zou verhuizen. Ze barstte in tranen uit. Dit alles moeten achterlaten? Daar zou ze nooit overheen geraken.
De tijd gaat voorbij. En voor Elena het beseft is het al donker buiten. En ze moet nog helemaal terug naar huis.

Wanneer ze aan haar achterdeur staat beseft ze haar grote fout. Niet omdat ze haar sleutel was vergeten, en dus niet binnen raakt, maar omdat ze zo ontzettend grof was geweest tegen haar vader.
Ze veegt nog voor een laatste keer haar tranen weg en zucht.
'Nu nog binnen raken' fluistert ze.
Ze kijkt rondom haar. Het enige wat ze kan bedenken is steentjes tegen het raam van haar vader gooien.
Elena zucht wanneer ze zich inbeeld hoe boos en gekwetst haar vader wel niet moet zijn.
'Let's do this..'