Part 13

Mijn plotselinge moed was heel snel weer verdwenen, en ik twijfelde hevig of ik het stuk dat ik geschreven had wel in moest leveren. Ik was er nog steeds niet uit toen de deadline angstaanjagend dichtbij kwam. Ik had nog precies een uur om een stuk bij Loena te krijgen, en besefte dat ik zo lang had gewikt en gewogen dat ik geen keuze meer had. Ik zou geen nieuwe tekst van vierhonderd woorden kunnen schrijven en die ook op tijd nakijken op spelfouten en opsturen.
In feite had ik sowieso geen tijd meer om het als brief door een uil te laten bezorgen. Ik zou hem persoonlijk af moeten geven. Zodra dit tot me door drong werd ik bloednerveus. Het was tien keer erger dan voor mijn sollicitatie. Ik treuzelde nog tien minuten, maar toen moest ik gaan als ik Loena niet teleur wilde stellen, en dat was wel het laatste wat ik mocht laten gebeuren.
Ik verdwijnselde uit mijn huis, en verschijnselde voor Loena’s hutje. Ik klopte aan, maar omdat niemand open testte ik de deurklink. Ik merkte eerst verrast dat de deur gewoon open was, maar zag toen dat het niet anders had kunnen zijn - er was geen slot. Dit maakte me behoorlijk ongerust. Natuurlijk zag ik niet in waarom iemand Loena kwaad zou willen doen, maar er liepen voldoende gevaarlijke gekken rond. Ik besloot Loena er op aan te spreken, en net zo lang te blijven drammen tot ze me toestond er een slot in te zetten. Misschien zou ze het niet gebruiken, maar het zou me in ieder geval een beter gevoel geven.
Ik stapte over de drempel en stond midden in de verlaten keuken. Er waren acht deuren in de muur tegenover me, maar ik wist door mijn vele bezoeken aan deze plek dat de twee meest linkse naar de badkamer zouden leiden, de drie in het midden naar Loena’s slaapkamer en de overige drie aan de rechterkant naar haar gecombineerde woon- studeer- en hobbykamer. Ik had haar bij mijn eerste bezoek gevraagd waarom ze zo veel deuren nodig had, en ze had me verteld dat ze zo nooit tegen de muur op liep als ze zonder op te kijken van haar boek naar een andere kamer toe wilde.
Twee van de deuren aan de rechterkant stonden open, en gaven me een blik op een gedeelte van de kamer. Ik liep daar naar binnen, en zag dat Loena druk in de weer was met het verschuiven en verplaatsen van dikke stapels papier. ‘Hoi,’ zei ik, om haar te laten weten dat ik achter haar stond.
Ze keek niet om, maar trok haar toverstok zwaaide daar wat mee in de richting van de grote drukker die in een hoek stond. ‘O, hallo Marcel. Heb je het artikel?’
Ik liep door tot ik naast haar stond. ‘Ja. Wil je het lezen?’
‘Nee, dat hoeft niet. Er is geen tijd meer - het moet nu gedrukt worden.’
‘W- Weet je dat zeker?’ Nu keek ze wel op naar mij.
‘Ik weet zeker dat het een goede tekst is. Ik vertrouw jou het meest van al mijn schrijvers.’
‘Goed dan,’ gaf ik verslagen toe. Ik vroeg me af of dat vertrouwen wel terecht was, want mijn tekst was eigenlijk helemaal niet geworden wat ze waarschijnlijk had verwacht. ‘Is er een probleem met de drukker?’ vroeg ik, toen ik haar met zwarte inkt besmeurde handen opmerkte.
‘Ja. Er komen alleen maar lege pagina’s uit.’
‘Laat mij eens kijken.’ Ik boog me over het grote apparaat heen en inspecteerde de vele kleine tandwieltjes. ‘Dat ziet er allemaal prima uit.’ Mijn blik verschoof naar de metertjes aan de zijkant van het enorme vierkante ding, en ik begreep wat er mis was. ‘De inkt is op.’
Loena lachte zachtjes. ‘Ik ben blij dat jij er bent.’