-I-

'BAM!' De deur van de oude kamer waaide met een klap dicht. Alweer een regenachtige dag. In de kamer was het koud, en er was een onaangename sfeer. Naast een piepend, versleten bed, een spiegel en een kast was er niet veel meer in de kamer. Op het bed lag een meisje, helemaal ineengedoken.
Wanneer de oude gordijnen in het rond dansen door de wind stelt ze zich recht en loopt naar de spiegel. Het spiegelbeeld gaf een beeldig plaatje weer.
Een meisje, met lang haar, zo zwart als de nacht. Ze had grote, blauw-grijze ogen en volle lippen. Om haar lange, smalle nek hing een amulet. Het was een soort ring, met de ene helft als blauwe edelsteen, en de andere helft ivoor, met op het ivoor een aantal tekens.
Over haar bolle wangen liep een traan, terwijl ze met haar koude handen haar amulet vastnam. 'Oh mama,.. mama, mama, mama..' bleef ze maar fluisteren.
'ELENA!' Een lage, strenge stem riep het meisje haar naam. 'Elena! Zit je daar nu weer!' 'Ik had toch gezegd dat je niet meer in die kamer moest komen!'
Elena verstopte de ketting op haar gebruikelijke plaats, in een oude kluis in de muur, die vroeger alleen door haar moeder gebruikt werd, en veegde haar tranen weg. 'Ik ben er al weer uit!' Riep ze naar haar vader met nog steeds een hese stem. En ze rende naar de woonkamer.
Elena en haar vader woonde in een klein, oud huisje, aan de rand van het dorp. Ze waren arm. Met het geld dat haar vader verdiende kwamen ze meestal niet rond.
Elena schrikt wanneer ze in de woonkamer komt en bijna alleen maar dozen ziet, niet dat er anders meer had gestaan. Elena huivert en kijkt met een verbaasde blik naar haar vader.
'Ik heb goed, en slecht nieuws.' zei hij.
Elena zucht. 'Doe maar eerst het slechte.'

Elena's vader slikt. 'We gaan verhuizen.'
'WAT?!' Elena loopt woedend heen en weer. 'We gaan verhuizen?' 'Heb je dat nu juist gezegd?' 'Weet je wat dat betekend?' 'Dat betekend dat je alle herinneringen van mama hier achterlaat!' 'Ik kan het nog steeds niet geloven!' 'VERHUIZEN?' 'Hoe kom je daar nu op papa?' 'Verhuizen.. Damn!' Elena loopt woedend naar buiten.
'ELENA!' 'Kom terug!' 'Nu!' 'Ik ben nog steeds je vader!' 'Je moet naar mij luisteren'
'Ik luister helemaal niet naar je.' 'Het enige wat ik nog van haar had zijn herinneringen van ons tesamen, HIER!' 'En nu neem je dat ook weg van me!'
'ELENA!' Roept haar vader nog. Maar het was telaat. Elena rende het bosje in. Ze ging naar haar geheime plaats, waar niemand haar zou vinden.