Syrena Sullivan.

Prologue.

Somber staarde ik uit het raam. Ik zag de regendruppels tegen het glas spatten, had geprobeerd ze te tellen, maar de regenbui leek nog lang niet over dus ik ik stopte al gauw. Het geroffel op het dak, maakte me stil aan gek. De grauwgrijze lucht had ook niet een positieve invloed op me. En het feit dat iedereen zei dat het in Engeland altijd zo'n weer was maakte me zó depressief, daar kon geen antidepressivum meer tegen op.
Ik was meer een typische californiagirl. Ik hield van de zon, ik werd er vrolijk van. Mijn zongebruinde huid verraadde dat al wel. M'n bikini stond er zo in, kwam er van z'n leven waarschijnlijk niet meer af. Dus ja, het was voor mij nogal een ramp dat we naar Engeland waren verhuist. Het kon me niet schelen hoeveel papa hier ging verdienen. Ik zag hem toch bijna nooit. En ik was ervan overtuigd dat we genoeg geld hadden voor de rest van ons leven. Voor dat ik het vergeet, wacht maar niet totdat ik m'n moeder voor stel, die is dood. Ik heb er totaal geen moeite mee, om de reden dat ik haar simpelweg nooit heb gekend. Ik mis dus ook totaal geen moederfiguur in m'n leven, ik weet gewoon niet hoe dat is.
Het feit dat m'n pa een workaholic is (iets met boorplatformen) en ik geen moeder heb heeft me dus tot een soort loner gemaakt. Ik ben graag op mezelf. Weggaan uit San Francisco was op dat punt dus niet zo heel moeilijk, ik had geen vriendinnen of vriendje dat ik moest missen.
Het is trouwens niet dat ik geen vriendje wil, en ik denk overigens ook best dat ik aardig wat jongens zou kunnen krijgen, maar het is er gewoon nooit van gekomen. Ja, ik weet het, op je 16e nog totaal geen ervaring hebben met jongens, bestwel erg. Maar ik zelf kan er niet echt mee zitten.
Ik kroop uit m'n stoel en besloot muziek aan te zetten. Binnen no time stroomde de beats uit mijn stereo, beste van het beste, als het op muziek aan kwam stelde ik eisen. Muziek is namelijk zo belangrijk voor me, niet normaal. Behalve fanatiek luisteren gebruikte ik het ook om te dansen. Ja dat was m'n passie. Van klassiek ballet tot streetdance, breakdance en zelfs latino kont geshake, ik kan het. Heb zowat alles al geprobeerd. Ik hou echt enorm veel van dansen, en jaren fanatiek beoefenen heeft ervoor gezorgd dat ik er keigoed in ben.
"Syrena?!" hoorde ik m'n vader boven de muziek uitroepen. Wacht, het is vier uur en m'n vader die uit z'n kantoor is gekomen om mij te roepen om iets anders dan dat het eten klaar is ? Vreemd.
"Jaa?" en ik zette de muziek af. "Kom is, er is post."
"Oké, kom al!" Huh, wowow, wait. Post, op ons nieuwe adres in Engeland waar we nog maar een dag zijn, voor mij ? Ik krijg nooit post!