|| OO3

De schemering was al te zien door het kleine glazen raampje en de trein minderde vaart. Ik stond op, streek met mijn handen mijn uniform plat en deed mijn haar goed. We pakten onze hutkoffers en liepen de coupé uit. Het werd al aardig druk in de gang en ik deed mijn best om Liz bij te houden.
‘’Hoi Lotus!’’ ik keek opzei en zag Mary Ann nog in haar coupé staan.
‘’He, Mary!’’ haar grote blauwe ogen keken me vrolijk aan en een vlaag van jaloezie overspoelde me toen ik haar mooie bruine haren zag met lichte slag.
‘’Hoe was je vakantie?’’ vroeg ze me terwijl ik haar de gang op hielp. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. Mary knikte, glimlachte lief en ik was blij dat ze de hint begreep. Intussen konden we de zweinsteinexpress uitstappen en iets verderop stond Liz te zwaaien. Met Mary liep ik naar de koets die iets lugubers over zich heen had en we stapten in. Zuchtend zakte Liz onderuit, ongeduldig omdat we moesten wachten tot de andere koetsen ook vol zaten. Ik keek op, naar Zweinstein, en het bleef me verbazen. De vrolijke lichtjes die door de ramen blonken, de uilen die in en uit vlogen. Ik zuchtte diep en merkte dat we al begonnen te rijden, de koets hobbelde en zachtjes werden we heen en weer gewiegd. Het gevoel maakte me rustig, en een glimlach sierde mijn gezicht. Het kronkelende weggetje voor ons was donker, en werd verlicht door slechts een aantal olielampen die langs de kant stonden.
‘’Het schijnt dat we dit jaar een nieuwe leraar hebben, voor geschiedenis van de toverkunsten.’’ Zei Elaine, om de stilte te doorbreken. ‘’ Lexa Mulray.’’ Verbaasd keek ik op.
‘’Heeft Lexa Mulray niet dat boek geschreven, over de revolutie van de kobolden?’’ ze haalde haar schouders op.
‘’Zou kunnen.’’
De hobbelende koets kwam tot stilstand, en we stapten uit. De grote deuren van zweinstein stonden uitnodigend open en we liepen met de menigte mee naar binnen. Vlak voor de grote zaal nam ik afscheid van Elaine en Liz, die naar de tafel van Zwadderich liepen en met Mary Ann naast me liep ik naar de andere kant. We gingen zitten aan de tafel van Ravenklauw en snel zocht ik de tafel van Zwadderich af op zoek naar Elaine en Liz, al snel zag ik ze en ze vingen mijn blik op. Vrolijk zwaaiden we naar elkaar. Ik wilde mijn blik afwenden maar vanuit mijn ooghoeken zag ik Jules naar me kijken. Zijn gitzwarte haren zaten zoals altijd perfect en zijn lichte ogen keken me aandachtig aan.
‘’Wie is dat?’’ vroeg Mary Ann met ongeloof, duidelijk geïntimideerd door zijn verschijning.
‘’Mijn neef.’’ Antwoordde ik en ik schonk Jules een snelle lach. Hij knikte even, glimlachte licht en richtte zich op zijn vrienden. Ook al zijn we familie, we gingen niet veel met elkaar om. Ik keek naar de eerstejaars die werden gesorteerd, en hun blikken stonden bijna allemaal angstig. Het deed me denken aan mezelf, ik wist nog goed hoe trots ik was toen ik bij Ravenklauw werd gesorteerd.
Ik keek op naar Perkamentus die al vrolijk aan zijn toespraak was begonnen, zijn ogen blonken in het licht en al zijn handgebaren deden me doen lachen. Elk jaar zei hij hetzelfde, dus ik schonk er geen aandacht meer aan. Ik keek naar het goudkleurige servies die de tafel versierden, wachtend tot het zichzelf zou vullen met eten.
‘’Eet smakelijk!’’ leek een startsein te zijn, luidruchtig gepraat vulde de zaal, de geur van al het verschillende voedsel drong mijn neus in en mijn maag begon gevaarlijk te knorren. Ik pakte mijn bord en begon het te vullen terwijl ik vrolijk begon te praten met Mary Ann.

Wanneer iedereen was uitgegeten stroomde de grote zaal langzaam leeg, en met Mary Ann liep ik richting de Westertoren, waar de leerlingenkamer van Ravenklauw zich bevond. In tegenstelling tot de anderen afdelingen, moesten wij een vraag beantwoorden. De deur opende, en we liepen naar binnen. De kleuren blauw en brons zagen er vertrouwelijk uit, en het afdelingswapen hing trots aan de muur. Ik zei Mary gedag die naar haar jaargenoten liep en ik ging naar de slaapzaal waar ik Cho Chang tegen kwam. Rustig begon ik mijn hutkoffer uit te pakken en legde al mijn spullen op hun plek. Het blauwe tapijt kriebelde aan mijn voeten en ik kon een gaap niet onderdrukken.