Dinsdag 01

Dinsdag

Dit was het, ik wist het onmiddellijk. Dit was wat Edward had meegemaakt toen hij mij de eerste keer rook. Ik balde mijn vuisten, stopte met ademen en duwde mijn winkelkarretje snel vooruit. Ik wou de winkel uitrennen, maar dat kon niet. Gelukkig had Renesmee willen meegaan, ze weerhield me ervan stomme dingen te doen. Maar ik ging het niet meer lang kunnen tegenhouden.
“Mama, waarom zo snel, ik wil hier nog even kijken voor een nieuwe shampoo,” zei Renesmee met een verwarde blik op haar gezicht.
“Kom, snel!” mompelde ik met het laatste restje lucht in mijn longen. Renesmee keek me raar aan maar liep me toen snel achterna. Ik baande me een weg door de vele mensen die ook Kerst inkopen aan het doen waren. Vanuit mijn ooghoeken zag ik enkelen naar ons gluren, waarschijnlijk verbaasd waarom we opeens zo een haast hadden. We liepen samen naar de kassa, en rekenden snel af. Ik probeerde wat te kalmeren, maar de geur van het jonge meisje zat nog vers in mijn geheugen. Ik voelde die vreselijke drang om terug de winkel binnen te lopen en het meisje mee te lokken. Maar ik volgde Renesmee naar de auto, wetende dat dat het juiste was om te doen. Ik ging aan het stuur zitten van de donkerblauwe BMW die Alice ons had gegeven omdat we 4 maand geleden precies 5 jaar getrouwd waren. Ik stak het sleuteltje zonder enige moeite in het contact en duwde op de gaspedaal. Ik stoof weg in de richting van ons huis. Ik haalde voor het eerst weer diep adem toen we de stad uit waren, zo een 3 minuten later. Normaal zou je er 10 minuten over doen maar ik wilde zo snel mogelijk weg. Ik zag Renesmee naar mij kijken, haar ogen vol angst.
“Het is ok, schat” zei ik. Ik probeerde haar wat te kalmeren. Wat niet zo simpel was omdat ik bij mezelf geen enkel spoortje kalmte kon ontdekken. Ik was in shock. Kon een vampier in shock zijn? Dat zou ik eens aan Carlisle moeten vragen.
“Gaat het?” vroeg ze bezorgd. Ze bracht rustig haar hand naar mijn nek.
Was ik dat? De vrouw die Renesmee me toonde, dat kon ik niet zijn. Dit was een bloeddorstig monster. Geen ‘goede’ vampier die gewend was om bij mensen in de buurt te zijn.
“Wat was er?” Renesmee ging het duidelijk niet hierbij laten, ze wou een geldige uitleg voor mijn gedrag. Ik wilde graag dat ze alles wist, maar dit kon ik misschien beter voor mezelf houden. Ik wilde niet dat ze mijn zwakke kant zag, alhoewel ze het waarschijnlijk wel zou begrijpen, ze was niet achterlijk. Ik ging er toch eerst even met Edward over praten.
“Niks erg, maak je geen zorgen.” loog ik. Ik loog niet graag tegen haar, maar op momenten als dit was het waarschijnlijk nog niet zo slecht dat ik stukken beter kon liegen dan in mijn korte mensenleven. Niet dat ik nu feilloos kon liegen, want ik zag aan Renesmee’s blik dat ze me niet geloofde. Ze twijfelde even om iets te zeggen, maar besloot toen dat ze het onderwerp wel even ging laten rusten. We reden verder weg van de bewoonde wereld. Ik nam de afslag naar het huis en zuchtte diep toen ik Edward naar buiten zag lopen. Hij leek in paniek. Hij had alles waarschijnlijk gezien in Renesmees gedachten. Ja, dat moest er ook nog bijkomen. Ik rekte mijn schild uit, over Edward (ik was hier veel beter in geworden, alles bij elkaar duurde dit nog geen 2 seconden) en beval hem dat hij moest zwijgen voor Renesmee. Hij veranderde zijn blik naar neutraal en hielp ons uitladen. Aangezien we zo opeens terug naar huis waren gekomen, hadden we maar de helft van wat we nodig hadden, of van wat Alice nodig had.