39. Wolf

Ik glimlachte. "Jake."
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Toen donderde er opeens een orkaan van geluid door de telefoon, zodat ik hem bijna liet vallen. "What the hell? Leah?!"
"Ehm... Ja." zei ik onzeker.
"Is alles in orde? Wat is er gebeurd?"
Ik fronste. "Niks ernstigs, hoor." dat leverde me een boze blik van Drew op. "Maar je neefje rent nu door het bos als een wolf."
"David?"
Ik glimlachte weer. "Jezus, man. Hoe oud ben je wel niet?"
Hij zuchtte geërgerd. "Dave, dan."
"Jep, die. En ik zit hier met Drew opgescheept." zei ik, met een chagrijnige blik op Drew.
"Kun je daar veranderen?"
"Ik vind één dode Uley voorlopig genoeg." zei ik.
Ik kon Jake bijna voelen grijnzen aan de andere kant van de lijn. "Goed punt. Wat wil je dan?"
"Weet ik niet. Wat was jij van plan te doen?"
"Ik had gedacht dat hij bij het dorp zou veranderen, met de anderen erbij."
"Nou, hij zit hier in mijn bos."
"En wat heb je gedaan om hem te laten veranderen?"
Ik fronste. "Ik niks, maar mijn favoriete achterneefje hier" het sarcasme droop er vanaf. "kwam op het idee om ruzie te komen zoeken."
"Zijn jullie in de buurt van het dorp?"
"Nee, op mijn plek. Maar ik zit niet te wachten op nog meer mensen hier."
"Waarom heb je hem dan daarnaartoe meegenomen?"
"Heb ik niet gedaan, die twee kwamen vanzelf."
"Maar nu..."
De rest van Jakes zin verstond ik niet, omdat Drew hem onderbrak.
"Gaan jullie nog wat doen?!"
Ik zuchtte. "Hij heeft een punt Jake, wat doen we voordat Dave hier het hele bos afbreekt?"
"Oh fuck, ja. Probeer met hem te praten. Als hij niet terugverandert kun je hem tenminste stil houden. Geef mij Drew, ik ben al onderweg naar het vliegtuig."
Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar gaf de telefoon terug aan Drew. "Je waagt het niet terug naar La Push te gaan." siste ik hem toe.
Toen zette ik het op een lopen naar de plek waar het geluid vandaan kwam.
Niemand die me bij kon houden. Ik snel, als mens bijna net zo snel als een wolf. En een stuk gefocuster dan Dave.
Vlak voor me viel een boom om.
Gevonden.
Aan de andere kant van de gevelde boom stond een wolf.
Een kleintje, niet groter dan ik.
Hij keek me geschokt aan.
"Hey." zei ik voorzichtig.
Hij bleef me aanstaren.
Ik huiverde even. Wat als hij zijn beheersing verloor? Wat als hij zich ergerde aan alles wat hij nog niet wist?
Dan zou hij me waarschijnlijk vermoorden. Of ik veranderde.
Het ergste wat er dus zou kunnen gebeuren was dat hij achterbleef met een schuldgevoel.
Dit was verwarrend. Ik kon niet met hem praten.
"Niet boos worden." mompelde ik, half tegen hem, half tegen mezelf, terwijl ik over de omgegooide bomen en planten naar hem toe klauterde.
"Dit gaat vreemd klinken, maar ik weet precies hoe je je voelt."
Hij had nog geen spier vertrokken.
Ongemakkelijk ging ik bij hem staan. Hij keek me nog steeds even doordringend aan.
Ik probeerde rustig over te komen.
"Zie je, je bent niet de enige. Ik ben er ook een, en je oom en mijn broertje. En vroeger ook anderen."
Ik wenste dat ik meer wist van wolvengezichtsuitdrukkingen.
"En het zit zo. Je verandert weer terug als je kalmeert."
Ik keek hem aan.
"Wat eigenlijk best vreemd is, aangezien je nu niet zo agressief bent."
Hij knikte.
Ik glimlachte. En ging zitten.
Misschien zou het helpen om gewoon een beetje tegen hem te praten.
"Ik ben hier niet zo goed in." Ik grinnikte. "Vroeger maakte ik het alleen maar erger als iemand net was veranderd. Te chagrijnig, denk ik."
Ik keek voor me uit.
"Trouwens, ik moet je even waarschuwen voor als je terugverandert. Je kleren zijn kapot. En ik denk niet dat je mijn maat hebt." zei ik met een klein lachje.
"Maar Jake komt eraan. Die is vast al voorbereid."
Het was vreemd om tegen iemand te praten die geen antwoord geven kon.
"Dus..."
Stilte.
"Denk gewoon aan positieve dingen, of zoiets." Dat klonk nergens naar.
Ergens in mijn achterhoofd besefte ik dat er iets niet klopte.
"Godver." mompelde ik zachtjes. Helaas hard genoeg voor Daves wolvenoren. Zijn hoofd schoot omhoog. "Ruik je iets vreemds? Iets dat stinkt? Geursporen?" hij keek me verward aan.
"Wacht hier." zei ik, voor ik de bosjes in rende om te veranderen.
Vliegensvlug rolde ik mijn kleren op en sprong als wolf de bosjes uit.
Stilte.
Geen Dave?
Dave?
Stilte.
Zeg iets! commandeerde ik de wolf tegenover me.
Stilte.
Ik gromde.
Geef antwoord!
Hij zette een stap naar achter.
Verdomme Dave!
Ja, verdomme, Dave. Je kwam hier, verpestte deze plek en nu geef je niet eens antwoord.
Zonder verder nog na te denken haalde ik uit naar hem.