1918

Ik gaf mijn jas aan de man van de vestaire en liep de zaal binnen. Het was druk, veel mensen vierden nieuwjaar nog.Ik liep naar een tafeltje dat nog vrij was en ging zitten.Ookal ben ik zo oud, zoveel mensen bijeen maakte me nog steeds dorstig.'Wat zal het zijn mevrouw?' vroeg de ober en gaf me de kaart.'Een witte Martinni alstublieft, 2 ijsblokjes.' 'Kom eraan' zij de ober en vertrok. Ik keek de zal rond, er waren veel mensen die er zaten met hun familie, vrienden, allemaal gezellig bijeen. Het maakte me jaloers, ik had niemand.'Alstublieft mevrouw,uw witte Martinni.' Ik wou mijn portomonee nemen maar werd tegengehouden. ' Dat hoeft niet mevrouw, u krijgt het van de jongeheer daar aan tafel' en wees naar een tafel 5 meter van mij af.De jongeheer stak zijn hand op en gaf een korte knik. Ik pakte mijn glas op en knikte terug. Toen begon iedereen te klappen want de burgemeester kwam op het podium om een speech te houden. 'Mevrouw, stoort het u als ik je kom vergezellen?' Ik draaide me om en zag de jongeheer voor me staan.Hij had prachtige groene ogen. Glanzend bronsbruin haar. En de meest mooiste glimlach. 'Ja natuurlijk.' zei ik en zette mij rechter op mijn stoel. 'En, aan wat heb ik deze heerlijke martinni te danken?' zei ik terwijl ik nog eens nipte van mijn glas. 'Wel, een mooie vrouw mag je wel eens trakteren,niet?' zei hij en nam mijn hand en gaf er een lichte kus op.Mijn huid tintelde.'Wel,bedankt, normaals' zei ik en knipoogde. 'Dat is graag gedaan. En met wie heb ik het genoegen als ik vragen mag?' 'Christina Mouskouri, en met wie heb ik het genoegen?' 'Edward, Edward Masen.'