That's life*

*De 4 jaren die hierop volgden verliepen vrijwel geweldig en fantastisch. Shawn en Max groeiden op en werden wel erg goede maatjes. Shawn is nu dus 4 jaar oud en Max 5. En net toen ik dacht dat er niets meer stuk zou kunnen gaan, kwam er het ondenkbare. Hoe snel het ging, kan ik me zelfs niet meer herinneren, plots stond ik daar. Niet wetend waarheen, niet wetend wat te doen, niet wetend wat ik zonder hem moet beginnen. Ik was daarvoor te close met mijn familie, die ik nu moet verlaten. Ik draai me om en staar naar de gesloten deur. Waarom doet hij dit? Hij kan ons toch niet zomaar aan ons lot overlaten? Ik voel getrek aan mijn arm. 'Mama,... ik ben bang.' hoor ik zielig. Ik huil nog harder en neem de kleine Max op. 'Ik..niet bang zijn liefje..' zeg ik snikkend en druk een kus in zijn haren.

Hij staart me aan en steekt dan zijn kleine handjes naar me uit. Ze strelen over mijn gezicht, hij veegt mijn tranen weg. 'Niet wenen mama, anders moet ik ook wenen.' mompelt hij zacht. Hij slaat zijn armen om mijn hals en knuffelt me. Ik huil nog harder, als ik bedenk hoe volwassen hij zich wel niet gedraagd ondanks zijn leeftijd. Max is opmerkelijk veel sterker dan mij,...*




Ik schrik wakker en zie meteen dat het raam nog open staat, langzaam sta ik op en voel de zijden gordijnen tegen mijn blote benen aanvliegen. Het is zacht en de maan staat hoog aan de hemel. Zorgvuldig sluit ik het raam en voel nattigheid druppen op mijn hand. Geïrriteerd wrijf ik over mijn wangen en blijf even staan.

Donder en bliksem vullen de nacht en Max schiet door mijn netvlies. Zou hij niet bang zijn? Snel loop ik mijn kamer uit en open Max's deur. Hij ligt rustig te slapen. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht en langeaam ga ik binnen. Zijn voetjes piepen vanonder het laken en ik leg het deken beter over hem heen. Zijn schouder is wat ontbloot en ik zie de blauwe plek verschijnen. Ik zucht diep, dat ravotten met Sean, zou nog wel eens uit de hand kunnen lopen. Hij heeft er ook al een paar op zijn rug, gelukkig niet al te groot. Straks denken ze op school nog dat hij mishandeld wordt! Hij kreunt en ik maak een rustgevend geluidje. Ik ga op de rand van zijn bed zitten en Max kruipt dichter bij me in zijn slaap. Met zijn zwarte haren en bruine kralenoogjes lijkt hij als 2 druppels water op Bill. Ik bijt op mijn lip en vecht tegen de tranen. Maar het lijkt erop dat ze na een halfjaar nog steeds niet opgehuild zijn.

Ik snik zachtjes en hoor hierdoor de deur niet opengaan. Als ik een hand op mijn schouder voel kijk ik geschrokken op in het gezicht van Sean. 'Kom Blake.' fluistert hij en trekt me recht. 'Maar als..wat als er iets met Max gebeurd..als ik weg ben?' snik ik en voel hoe hij me de kamer uitduwt. Zodra de deur dicht is, kruist hij zijn armen en kijkt me boos aan. 'Blijf jezelf toch niet zo kwellen Blake!' begint hij. Ik kijk naar de muur en leg dan m'n hand op mijn voorhoofd. 'Ik..ik kan dit niet.' prevel ik. 'Ik kan dit niet meer,Sean..' snik ik en slaag beschaamd mijn handen voor mijn ogen.


Hij troost me, maar zoals altijd helpt het niet. 'Laat je toch niet zo beïnvloeden door hem, denk aan Max en jezelf.' zegt hij zacht en medelevend. 'Maar...ik mis hem zo,..ik mis alles, ik heb iets fout gedaan,...en nu moet ik boeten, ..' snik ik en voel hoe Sean mijn hoofd in zijn handen neemt. 'Blake luister naar me, je hebt helemaal niets fouts gedaan! Je bent een goed persoon, Je zoon houdt zoveel van je, en Anna en ik kunnen ons geen betere vriendin en hulpkracht verzinnen! Je bent perfect zoals je bent, dat Bill dat niet inziet is zijn probleem, hij heeft het recht niet, en als hij je niet geloofd op jou woord, dan is hij je niet waard, en..' hij stopt en neemt mijn hand.

'Gooi je die ring gewoon achter zijn hoofd aan.' gromt hij. Ik krijg een klein lachje op mijn gezicht en staar naar mijn verlovingsring. Die ring draag ik enkel 's avonds, overdag verdwijnt hij in een doosje op mijn kast. Zo voel ik me 's avonds een stukje dichter bij hem. Ookal heeft hij mijn trouwring, in zijn bezit genomen. Maar gescheiden zijn we niet,...misschien nog niet.

Hij glimlacht. 'Ga nu maar slapen, Max zal niet trots zijn op je als hij je rode wallen opmerkt!' zegt hij grinnikend. Ik glimlach en knuffel hem. 'Dankje, nogmaals.' zeg ik dankbaar en loop mijn kamer weer in. Ik kruip in bed en zucht. Zo snel ik in bed was, zo snel ben ik er ook weer uit. Ik ren de badkamer in en hang over de wc heen. Het lijkt wel alsof de hele inhoud terug een uitweg heeft gevonden. Ik huil van de pijn en leg mijn armen om mijn bolle buik heen. Na een tijdje kuis ik mijn mond af en trek door.

'Mama..' hoor ik zacht achter me. Ik kijk om en zie Max staan met zijn slunzige beer in de hand. 'Hey lieverd,..je moet slapen.' zeg ik lief en hij loopt naar me toe. Hij knuffelt me . 'Jij moet ook slapen.' zegt hij eigenwijs. Ik glimlach. 'Ik slaap wel bij jou.' beslist hij en trekt me mee naar mijn kamer. Hij kruipt in het bed en komt tegen me aanliggen. 'Slaapwel mama,..geeuw...slaapwel babytje.' mompelt hij slaperig. Ik grinnik zacht en druk een kus in zijn donzige haren.

Laatste voor vandaag xxx You like?