Chapter 61. Please don't stop the rain

Justins pov:

We waren onderweg naar mijn huis. Geen van ons had meer iets gezegd. Om een of andere reden waren woorden niet nodig. We waren onderweg naar mijn huis, maar hoe dichterbij we kwamen, hoe harder mijn hart begon te kloppen. Ik wist niet hoe mijn moeder zou reageren. Ik was verliefd geworden op de geadopteerde dochter van mijn vader. Ik had haar helpen ontsnappen uit een kostschool. En nu had ik haar meegenomen naar mijn huis. Maar, bovenal, was ze iemand die eigenlijk dood was. Iemand van wie mijn moeder zielsveel had gehouden, als haar eigen dochter. Mijn moeder had afscheid van haar weten te nemen en wist door te gaan met haar leven. Maar nu was ze terug en zou al de pijn terugkomen met een harde klap. Ik wist het. Ik kon de klap nog steeds voelen dreunen door mijn lichaam. Een tweede klap had me bijna gebroken. De wonden die ze had achtergelaten waren vers. Mijn spieren protesteerden bij elke beweging, terwijl er van mijn botten niks meer over leek te zijn. Ze waren compleet verbrijzeld. Niks in mijn leven was zoals het leek. Getik van regendruppels die op de voorruit van mijn auto vielen, haalden me uit mijn gedachten. Donkere, grijze wolken hadden de zon en helderblauwe lucht bedekt en wierpen een deken van regendruppels op het landschap. Ik slikte, in een poging om de dikke prop in mijn keel weg te krijgen. De prop bleef waar hij was. Mijn ademhaling was inmiddels raspend en de stilte tussen ons begon ondragelijk te worden. Ik wierp een blik op het meisje naast me. Ze keek me bezorgd aan. Ze had de angst in mijn ogen gezien. Ik snoof lucht in mijn longen door mijn neus en deed nog een poging de prop te laten verdwijnen. Buiten waaide de wind. Ze liet de regen nog harder op de auto neerkomen. De bomen naast de snelweg bogen gevaarlijk. Maar ze hielden stand. Ze bleven overeind staan en gaven niet toe. Steeds harder kwamen de regendruppels neer op de auto. Ze vertroebelden mijn zicht op de weg. Ik ging langzamer rijden, om er zeker van te zijn dat ik nergens tegenop zou knallen. Uiteindelijk zette ik de auto neer op de vluchtstrook. En ik doorbrak de stilte. 'We kunnen beter even wachten tot het minder hard regent.' Zij reageerde niet. Ze keek alleen maar met grote ogen naar buiten. 'Ik ken deze plek,' mompelde ze. Ze opende de deur en stapte in de stromende regen. Geschrokken ging ik achter haar aan. Ze liep, nee, rende de bosjes naast de weg in. Ik vluchtte gespannen achter haar aan, terwijl ik haar naam riep. Ik dook onder takken door en sprong over bosjes heen, tot ik bijna tegen haar op botste. 'Wat is er?' vroeg ik bezorgd. 'Ze waren hier. Ze hielpen me. Ze kwamen hier voor mij,' antwoordde ze fluisterend. Ze ging op haar hurken zitten, terwijl haar vingers door het natte glas gleden. We waren inmiddels beiden volledig doorweekt. Mijn schoenen sopten toen ik nog een paar stappen in haar richting zette. 'Ik lag hier. Ik was bijna weg. Ik smeekte mijn vader mij te vergeven. Ik was niet meer op tijd bij hem. En toen kwamen ze. Ze vergaven me, stelden me gerust. Ze vertelden dat het mijn tijd niet was. Ze zeiden dat alles goed was en dat ze me terug zouden brengen. Terug naar jou.' Ik hapte naar adem. Het was haar tijd niet? Hadden die mensen haar naar mij gebracht? 'Maar wie waren het?' Ze zakte op haar knieën en hield haar handen gevouwen op haar borst. Zonder op te kijken antwoordde ze. 'Mijn ouders.'