# 1

Donkere en vage beelden flitsten voorbij. Mijn hart sloeg verschrikkelijk snel en mijn handen voelden klam aan. Er ging een rilling door heel mijn lichaam door de kilte. Donkere gedaantes kwamen dichter.
Plots stond ik naast een bleke jongen met donkere, gekrulde haren en diep bruine ogen. Blijkbaar stonden we in de hal van Hogwarts. De jongen keek strak op naar de trappen waar vele mensen bijeen stonden. Alles had vage kleuren. Dit was niet Hogwarts zoals ik het kende. Ik keek weer naar de jongen. Het is alsof hij me niet zag, alsof ik onzichtbaar was.
"Is alles in orde, Professor?" Vroeg de jongen. Het klonk bezorgd, maar zijn gezicht was nog steeds emotieloos. Ik volgde zijn blik en zag een jongere, bezorgde en onrustige Perkamentus. Hij liep de trap af.
"Het is beter dat je naar je kamer gaat, Tom." Antwoordde hij. De jongen, die blijkbaar Tom heet, knikte en draaide zich om en liep de hal uit. Verward keek ik weer naar waar Professor Perkamentus stond. Hij liep weer naar boven. Ik volgde elke stap hij maakte en zag en zak met een hand uit. Ik voelde mijn hart weer sneller slaan. Een lijk?
"Professor, wat gebeurt hier?" Riep ik angstig uit, maar hij keek niet om.
Alles vervaagde weer. De beelden volgden snel op elkaar. Ik zag de jongen weer in een kamer met beelden van basilisken. Hij stak zijn arm uit naar me. Zijn gezicht veranderde naar een niet menselijke vorm en kleur. Een monster.
Hij opende zijn mond en een kille stem vulde de zaal. De pijn aan mijn oren was snijdend.
"Only I can live forever!" Gilde hij.
Weer vervaagde alles. Lichtflitsen verschenen, alsof het continu bleef bliksemen. Mijn hart sloeg zo snel, dat het pijn deed. Ik legde mijn handen op mijn hoofd. Het leek wel te barsten.
"Laat het stoppen. Laat het stoppen. Laat het stoppeeen!"

Gillend werd ik wakker. Dit was geen droom meer. Ik haalde de bruine lokken uit men gezicht. Mijn haren waren helemaal nat, net zoals mijn shirt en lakens. De klok gaf 4u23 aan. Nog veel te vroeg, maar ik kon niet meer gaan slapen. Mijn hoofd voelde zwaar aan. Ik voelde hoe de angst en onzekerheid me weer omringde. Ik schudde men hoofd en zwaaide de lakens van me af. Ik beeldde het maar allemaal in. Ik liep naar de badkamer en draaide de douche knop open. Mijn spiegelbeeld zag er niet uit. Ik wreef met mijn vingers eens onder mijn ogen, alsof de wallen zo zouden verdwijnen. Was ik nu maar al 17, dan was er vast een spreuk tegen wallen dat ik kon gebruiken. De gedachten dat het bijna 1 september was, deed me glimlachen. Eindelijk weer naar de toverwereld, naar Hogwarts. Wel dit jaar ging ik een spreuk, toverdrank of een kruidenzalfje zoeken tegen wallen. Ik grijnsde met men eerste opdracht die ik voor mezelf oplegde.
"Knap jezelf eens wat op, Ellis." Beval ik mezelf. Ik kleedde me uit en als laatste deed ik men ring uit en legde die op de kast. Eenmaal ik de warme waterstralen op mijn huid voelde branden, was het alsof al mijn zorgen wegspoelden.