Vijfendertig|•|

Jasper stond op. ‘Ga je mee naar beneden?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik zit hier wel goed.’ Hij knikte maar ik zag dat hij het jammer vond. Hij verliet mijn kamer en ik stond op. Ik opende Pepijn’s kooi die er meteen uitsprong en op mijn bed sprong. Ik lachte en liep naar mijn boekenkast. Er stonden allemaal boeken in waar ik nog nooit van had gehoord. Boeiend? Ik draaide me om naar Pepijn. ‘Niet echt.’ Pepijn lag languit op mijn bed. ‘Sukkel.’ Mompelde ik. Beledigend keek hij me aan. Ik ging naast hem liggen. ‘Ik ben zo blij dat je hier bent, ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.’ Mompelde ik. Ik wist op een moment zeker dat ik je nooit meer zou zien omdat ik dacht dat je dood was! ‘Ik ben eigenlijk ook dood.’ Grinnikte ik. Er werd op de deur geklopt. ‘Madelein? Met wie praat je?’ De deur ging open en Rosalie kwam binnen. ‘Met Pepijn, maar noem me alsjeblieft Mady.’ Ze knikte en liep iets meer richting mij. ‘Verstaat hij ons dan ook?’ Natuurlijk! Ik grinnikte zacht en knikte. ‘Ja, maar ik kan ook in mijn gedachten met hem praten, maar hardop vind ik fijner.’ Ze knikte. ‘Het klinkt zeker erg dom, alsof ik in mezelf praat.’ Zuchtte ik. ‘Het klinkt wel raar, maar als je het uitlegt klinkt het logisch.’ Vertelde ze met een glimlach. Ik glimlachte naar haar. Ik zag dat ze iets wou vragen. Ik pakte Pepijn en legde hem op mijn schoot waarna ik op het bed klopte als teken dat Rosalie kon gaan zitten. Ze ging voorzichtig zitten. ‘Wat wil je vragen?’ Haar glimlach zakte weg. ‘Waarom kan je zo vrolijk zijn?’ Ik keek haar vragend aan. ‘In dit leven.’ Maakte ze duidelijk. ‘Mijn grootste wens was weer zien en de wens daarna was van de tumor afkomen, en beide zijn ze uitgekomen. En daarom ben ik zo vrolijk, ik kan met alles wel leven, ik ben gewoon blij dat ik weer zie, dat ik nog een soort van leef.’