002. Here I stand.

Soundtrack.

Het is stil in de bus. Drew en Justin zijn aan het bespreken welk nummer ze precies gaan zingen. Ik laat ze maar doen en staar uit het raam. De bomen schieten voorbij en ik vind de omgeving waar we nu doorheen rijden ontzettend mooi. Ik luister naar de rustgevende stem van Adele die uit de oortjes van mijn iPod komt. ‘Alica, we zijn er’ zegt Drew terwijl hij mijn hand beetpakt en me omhoog trekt van de bank. Als ik rechtop sta laat hij mijn hand weer los. Ik loop achter Justin en Drew aan. Voor me zie ik een groot gebouw staan. ‘Moeten we daar naar toe?’ vraag ik. Ik hoop niet dat ik met de lift omhoog moet, want ik ben bang in liften. ‘Nee het is in dat gebouw’ zegt Drew terwijl hij naar een laag gebouw wijst. Ik haal opgelucht adem en slof dan rustig achter de twee jongens aan. Ze zijn druk in gesprek en ik heb ze in lange tijd niet meer zo vrolijk gezien. Het maakt me vrolijk om ze zo te zien. Ik hoop echt dat ze mee kunnen op tour. Als er twee personen op deze wereld zijn die het verdienen, dan zijn zij het. Dat zeg ik niet omdat het mijn beste vrienden zijn, maar omdat ze leven voor de muziek. De jongens lopen het gebouw zo binnen zonder ook maar even een grammetje van onzekerheid. Snel loop ik achter ze aan het gebouw binnen. Het is van binnen nog veel groter. Ze weten ook al precies waar ze naar toe moeten want ze lopen gewoon door. ‘Alica, je moet groeien. Je hebt van die korte beentjes’ grinnikt Justin opeens. Ik rol mijn ogen naar hem en steek mijn middelvinger dan op. Ik heb geen korte beentjes, ik ben gewoon klein van stuk en dat is niet mijn schuld. Er komt een groepje van vijf jongens aangelopen. Ze begroeten Drew en Justin enthousiast. Blijkbaar kennen ze elkaar al of ze zijn gewoon raar. Ik sta er een beetje bij en hoop dat niemand doorheeft dat ik er ook nog ben. Ik voel me hier helemaal niet op mijn gemak. ‘Ga jij ook auditie doen?’ vraagt iemand dan. Zijn stem druipt over van het sarcasme. ‘Nee, ik kan niet zingen’ zeg ik dan. Deze leugen vertel ik al zo vaak en zo lang dat ik het zelf bijna zou gaan geloven. ‘Dacht ik al’ moppert hij.

‘Ze is onze beste vriendin’ roept Drew dan trots uit. Soms kan ik die jongen wel wurgen maar op dit moment geeft hij me tenminste iets van zelfvertrouwen terug. Ik glimlach zwakjes en Justin geeft me een harde klap op mijn rug. ‘Dat zag ik niet aankomen’ mompelt eentje. Dan lopen ze alle vijf weg. Justin en Drew hobbelen achter ze aan. Ik vind ze alle vijf stuk voor stuk verschrikkelijk. Ze zijn veel te arrogant naar mijn smaak. Maar ik houd wijselijk mijn mond tegen ze dicht over wat ik van ze vind. Ik ga de kansen van Justin en Drew niet verpesten voor een stel kleuters die moeten gaan keuren of ze wel goed genoeg zijn. Mijn jongens zijn sowieso beter dan zijzelf. Ze zien er beter uit en zijn tenminste aardig. Ik moet ergens op een krakkemikkige stoel gaan zitten. Dat had ik ook aan moeten zien komen. Het is een wonder dat ze me überhaupt een stoel aanbieden. Justin en Drew beginnen het zingen en het is prachtig zoals altijd. Die jongens zijn echt beter dan wie dan ook op deze wereld. Ik zou willen dat ik het ook kon. Zingen zonder al die gevoelens. Ik dood mensen met mijn stem. Ik zong nooit meer een noot in bijzijn van iemand naar de ene dag. Een rilling trekt langs mijn rug en ik ban de vervelende gedachtes meteen uit mijn hoofd. Het zijn geen dingen waar ik nu aan moet denken. Ik moet me concentreren op het hier en nu, niet op wat vroeger is gebeurt. Vroeger is geweest. ‘We nemen jullie aan. Jullie zijn perfect’ gilt een van de vijf dan opeens door het nummer heen. Over onbeschoft gesproken. Geweldig dat de jongens zijn aangenomen, maar laat ze tenminste hun nummer af zingen. Justin en Drew rennen naar me toe en knuffelen me omstebeurt. Ik voel me zo ontzettend trots dat ze dit gered hebben. Hun droom zal in vervulling gaan en het maakt mij het gelukkigste meisje op de wereld. ‘Ik ben zo trots op jullie’ krijg ik dan over mijn lippen geperst. ‘Dit moet natuurlijk wel gevierd worden’ roept Drew dan. Ik had het kunnen weten. Die jongen maakt van alles een feest. ‘Wij komen ook’ roept een van de vijf. Mag ik alsjeblieft thuis blijven?