|| OO1

Mijn opengesperde ogen volgden de verzameling bomen. In zekere zin hadden ze iets griezeligs over zich. Eigenlijk deden ze me denken aan het bos waar sneeuwwitje in verdwaalde, enkel ontbraken de enge gezichten. Ik draaide een rondje en bekeek elke optie. Waarom ging ik nu toch van het pad af? Wanneer je geen enkel gevoel voor coördinatie hebt, dan wijk je niet van het pad af, nou, eigenlijk was dat ook gewoon een slap excuus. Ik had gewoon beter moeten opletten en op het pad moeten blijven. Mijn moeder wees me zo vaak op dit feit.
De schemering trad in en een naar gevoel begon aan me te knagen. Een ijzig briesje liet mijn haren in mijn gezicht vallen. Ik beet op mijn lip terwijl ik mijn opties afwoog. Het soort van pad naar rechts zag er enger uit dan het pad naar links. Maar kwam ik wel van links?
Nog een ijzig briesje waaide voorbij en geërgerd streek ik met mijn hand een pluk haar uit mijn gezicht. Ik zuchtte diep en wierp gefrustreerd mijn hoofd naar achteren. Optie links dan maar, op goed geluk.
Met mijn ogen op de grond – om niet te vallen – stapte ik goed door. De schemering verdween en de nacht trad in. Hoe laat zou het zijn? Ik dacht iets te horen en een angstig gevoel overspoelde me.
Wat was dat?
Geschrokken keek ik naar rechts, maar ik zag niets. Een onbehagen gevoel overviel me. Mijn adem stokte in mijn keel, hoorde ik iets achter me? Mijn pas versnelde en de takjes kraakten onder mijn voeten. Was het enkel mijn enorm grote verbeelding?
Iets rende vlak naast me, en ik zag een schim. Ik hapte naam adem en begon te rennen.

Mijn hartslag ging met de seconde sneller en mijn hart bonkte gevaarlijk tegen mijn borstkast. Ik hoorde de takjes gevaarlijk onder mijn voeten kraken en angstvallig keek ik om me heen. Een glimlach sierde mijn gezicht toen ik dichter bij de bewoonde wereld kwam, maar net zo snel als mijn glimlach was verschenen, was het ook weer verdwenen. Ik stapte zacht de straat op en bleef even staan. Met mijn hand pakte ik een verdwaalde pluk haar weg, haalde diep adem en liep naar het huis toe. Mijn hand trilde een beetje toen ik het hek opende, ik hield mijn adem in en zag dat de deur van massief eikenhout al open ging. Even sloot ik mijn ogen, en toen ik naar de deur liep stond mijn vader al voor me.
‘’Je hebt geen enkel gevoel voor coördinatie, en toch slaag je er elke keer in om toch van het pad af te wijken.’’ Ik knikte enkel, en wist niks te zeggen. Ik bestudeerde mijn vaders gezicht, de kraaienpootjes bij zijn ogen, de lachrimpeltjes en zijn sluike haar dat nonchalant over zijn schouders viel.
‘’Sorry.’’ Mompelde ik snel en ik beet op mijn lip.
‘’Lotus, loop voortaan niet meer het bos in.’’ Hij keek me streng aan en een koude rilling vloeide er door mijn lichaam, waardoor mijn haren recht overeind sprongen. Ik knikte kort, murmelde wat en liep snel naar binnen want ik wist dat mijn vader het hier niet bij zou laten. Ik vervolgde mijn weg naar de trap, en ik wist precies welke tree zou kraken en probeerde die zo zorgvuldig mogelijk te overslaan. En de deur naar Draco’s kamer stond op een kier.
‘’Draco?’’ fluisterde ik zacht en tuurde in het donker.
‘’Hmm..’’ was het enige antwoord dat ik kreeg.
‘’Laat maar.’’ Zei ik zacht en al snel was enkel zijn lichte ademhaling te horen, hij was weer in slaap gevallen. Ik liep verder de gang in en opende mijn deur die zacht kraakte en zocht naar het lichtknopje. Ik trok mijn nachtkleding aan en liep snel de badkamer in. De witte tegels waren voelde koud aan en snel poetste ik mijn tanden, nog even haalde ik de borstel door mijn lange blonde haren en ik liep opnieuw mijn kamer in. Voorzichtig liet ik mezelf achterover zakken op mijn zachte matras, trok aan het touwtje van mijn nachtlampje zodat hij uitging en trok ik het laken strak omhoog tot onder mijn neus. Stilletjes staarde ik naar de donkere vlakte boven me. Enkel het maanlicht, dat van buitenaf door mijn gordijnen naar binnen wilde dringen, zorgde voor wat licht.