006| Audrey Memphis

Audrey Memphis

'Mijn ouders stierven wanneer ik geboren was' zei ik zachtjes en keek naar de tafel. 'Wat erg voor je' hoorde ik Leah fluisteren en alle anderen mompelden iets dat hetzelfde leek. Ik was niet zo gewend om medelijden te krijgen, het is gewoon zo. Als ik nu niet zo dodelijk was dan zouden mijn ouders nog leven. Voor de rest aten we allemaal in stilte. De muffin was iets te groot voor me oftewel was mijn maag te klein. Ik begon kleine stukjes van mijn muffin te geven aan Cherry die nog steeds op mijn schouder zat. 'Heeft hij een naam?' vroeg Quil terwijl hij met volle mond praatte. 'Ja, Cherry' antwoorde ik en Cherry keek meteen op toen hij zijn naam hoorde. Ik keek naar de schaal met muffins die mettertijd leger werd. 'Mag ik wat vragen?' vroeg Jacob. Ik knikte terwijl ik bleef kijken naar de schaal. 'Het is misschien een rare vraag maar...' hij zweeg even omdat hij het vast niet durfde te vragen. 'Waarom kijk je ons niet aan?' sloot hij zijn zin af. 'Audrey je kan het ze wel vertellen maar vraag dan ook wat hun zijn, vertrouw me' hoorde ik Cherry in mijn hoofd zeggen. Wat? Meteen vertellen wat er mis met me is? 'Lieverd zij zijn die wolven' zei Cherry dan zuchtend in mijn hoofd. Ik knikte weer wat als teken dat ik het begreep, naar Cherry toe dan. 'Nou ik heb een soort van gave, nou meerdere maar om op je vraag te antwoorden één daarvan is dodelijk, als ik je in je ogen kijk val je dood' zei ik terwijl ik naar de schaal bleef kijken. Iedereen gaapte me aan dat kon ik weten door Cherry. 'Wat zijn je andere gaven?' vroeg Sam dan met een gespannen ondertoon. 'Snel rennen, met dieren kunnen praten, en dat dodelijk geval' zei ik terug. 'Zijn je ouders gestorven door die gave?' vroeg Emily toen ze weer een nieuwe volle schaal neerzette op de tafel. 'Ja, van de dag dat ik mijn ogen opende stierven ze, en ik opende mijn ogen toen ik net was geboren' zei ik toen zachtjes. Leah legde troostend haar hand op mijn schouder. Ik wilde geen medelijden krijgen van mensen die ik niet kende. 'En wat zijn jullie?' vroeg ik toen zachtjes. Ik keek ze nog altijd niet aan maar wist gewoon dat ze niets over hun lippen konden krijgen. 'Shape-shifters' antwoorde Sam op mijn vraag. 'In wolven' trok ik dan mijn conclusie. Ik zag ze in mijn ooghoeken knikken. Dat was genoeg voor mij. 'Wat waren je ouders?' vroeg de vrolijke stem van Seth. Ik zuchtte zachtjes en schudde mijn hoofd als teken dat ik het niet wist. 'Geen idee, daar wil ik nu juist achter komen maar ik vind nooit iets' zei ik met een kleine snik in mijn stem. Soms zou ik zo graag willen weten wat mijn ouders waren zodat ik eindelijk kon uitvinden wat ik nou was. 'We helpen je wel, toch jongens?' zei Emily terwijl ze een glas water voor me neerzette. 'Ja tuurlijk' kwam er uit allen hun mond. 'Euhm zou ik mijn tas mogen halen?' vroeg ik toen zachtjes. Ik stond al op voor ik antwoord kreeg. 'Ja hoor, Jacob loopt wel even met je mee' zei Emily lief. Jacob stond ook op maar niet voor dat hij nog een muffin van de schaal pikte. Ik liep het huisje uit en liep richting het bos. 'Wacht even' hoorde ik Jacob achter me vragen maar ik liep gewoon door, na vijf seconden had hij me al ingehaald. We liepen zwijgend verder tot ik de bekende boom zag met een hol erin. Ik liep er wat sneller naartoe en haalde er mijn tas uit. Ik draaide me terug naar Jacob. 'Hoezo heb jij een tas bij je?' vroeg hij toen nieuwsgierig. 'Hier zitten mijn spullen in, nou alles wat ik heb' zei ik terwijl ik naar de tas keek. Cherry kroop ook in het hol en nam zijn nootjes. 'Audrey? Dit geloof je nooit...' zei Cherry tegen me. Ik draaide me weer om en keek naar het hol, ik keek er voorzichtig in en zag een kist. Ik hield mijn hoofd iets schuin en keek er naar. Ik gooide mijn tas op de grond en stak mijn armen ernaar uit. Jake kwam nieuwsgierig dichterbij. Ik haalde de kist eruit en veegde het kleine beetje stof af. Terwijl ik veegde kwamen er letters tevoorschijn. 'Jacob kan je dit meenemen?' vroeg ik met gefronste wenkbrauwen. 'Ja tuurlijk' en hij kwam meteen in actie. Cherry kroop terug op mijn schouder terwijl ik mijn tas van de grond raapte. 'Wat denk je dat het is?' vroeg Cherry behoedzaam. 'Geen idee maar daar komen we straks wel achter' antwoordde ik zachtjes terug terwijl ik Jake achterna liep.