The seven doors 24

"Wat we weten is niet veel, maar genoeg om jullie aan te manen voorzichtig te zijn", begon Dara niet erg hoopgevend, "Het schijnt dat het daarachter zo prachtig is dat je alles vergeet, waarvoor je daar bent, je naam, wie je bent gewoon alles. Het enige wat er nog van je overblijft is een leeg omhulsel dat nooit nog tot iets anders in staat is dan kijken naar de onmogelijke schoonheid."
"Onmogelijke schoonheid is toch onmogelijk?" vroeg Skipper.
"Bij manier van spreken, jongeman", snoof Dara.
"Vertel verder Dara wat is er nog meer, wat voor wezens zijn daar die we moeten vinden en overtuigen om zich bij ons aan te sluiten?"
"Ik heb geen idee. Ik heb jullie alles verteld wat ik weet."
"Goed en wat kunnen we doen aan die betorvering of wat het dan ook is", vroeg Arthur nuchter.
"Als ik het wist zou ik het jullie vertellen..." zuchtte Dara. En daarmee moesten ze het doen. Het was al bij voorbaat hopeloos. Sara dacht na. Wat kon ze eraan doen. Een blinddoek voorbinden? maar dan zag ze niets en dat was ook niet bevordelijk voor het opsoren van dat leger van hen...