38. Annoyed

"Au! Verdomme!" Schold Drew. Duidelijk niet blij met de hoge snelheid waarop ik hem voorttrok.
"Weet je, het wordt een beetje eentonig, probeer eens wat anders dan schelden. Je bek houden bijvoorbeeld." zei ik, terwijl ik hem dieper het bos in meenam.
"Houd je bek."
Ik bleef staan. Drew keek me verward aan.
Ik plofte chagrijnig neer op een boomstam.
"En nu?" vroeg hij.
"Nu niks."
"Moet je hem niet gaan helpen?" vroeg hij, weer boos.
"En jou hier alleen laten? Dacht het dus niet."
"Ben je bang dat hij me opvreet, of zo?"
"Als jij jezelf wilt laten opvreten is dat jouw probleem, niet dat van mij." zei ik kalm.
"Maar...?" vroeg Drew.
"Maar ik denk dat jij meteen met hangende pootjes naar het dorp rent."
"En dan?" zei hij. "Het is toch niet alsof je het verborgen kunt houden."
"En dan staat half La Push hier nutteloos te schreeuwen en is het idee van deze plek wel redelijk weg. Niet dat er nog veel van over is." zei ik, terwijl ik chagrijnig voor me uit staarde.
"Maar je moet toch iets doen?" riep Drew, duidelijk gefrustreerd.
"Luister." zei ik, terwijl ik opstond en hem aankeek. Nu ook boos. "Ik weet niet eens of ik in dezelfde roedel zit. Ik heb al weet ik veel hoe lang geen ander in mijn hoofd gehad en ik heb geen flauw idee waar Jake rondhangt. In het bos achter me rent nu een woedende weerwolf rond en ik zit hier opgescheept met jouw gezeur. Kun je alsjeblieft gewoon proberen om óf iets nuttigs te bedenken óf je bek te houden zodat ik dat kan doen?"
Hij viel stil.
Ik plofte weer neer.
Ik had eigenlijk Jake nodig, want ik had geen flauw idee meer wie onder voor het laatst bij wie had gehoord. Jared was geen Alfa meer, want hij was gestopt. Waarschijnlijk waren de enige twee nog bestaande wolven Jake en Seth, maar waarom had ik die dan nooit in mijn hoofd? En hoeveel roedels waren er nu?
Ik zuchtte. Dit ging niet helpen. Ik had geen Jake, en ik wilde hier niet het risico lopen dat ik mijn controle verloor door te veranderen, zeker niet nu Drew me toch al had opgefokt.
"Als we nou..." begon Drew
Ik begon te trillen. "Houd alsjeblieft voor vijf minuten in je hele leven gewoon je bek."
"Ik wou gewoon zeggen dat we kunnen kijken of Jacob iets heeft achtergelaten tussen Daves spullen." zei hij geïrriteerd.
"En dat zou hij doen, omdat?" snauwde ik.
Kalmeren. Kalmeren.
"Omdat hij hem hierheen heeft gestuurd." zei Drew, verbaasd.
"Echt?"
"Ja."
Ik luisterde even achter me of ik Dave nog hoorde op de open plek, maar het geluid had zich inmiddels verder naar het noorden verplaatst.
"Kom op, dan." zei ik met hernieuwde energie.
Ik greep hem weer bij zijn pols.
"Oh fuck, nee." mompelde hij.
"Toch wel." grijnsde ik, en ik begon weer te rennen.

Eenmaal op de open plek liet ik Drew los en liep door naar Daves rugzak.
Drew rende achter me aan, en begon gelijk door alle vakken te zoeken.
Ik besloot hem maar even met rust te laten en door Daves schetsblok heen te bladeren.
Het was bijna helemaal vol, maar ik zag verder geen schetsen van 'Pearl'. Hij had mensen en plekken uit het dorp getekend.
Ik besloot me niet mee te laten slepen door nostalgie maar snel verder te bladeren.
Er was niets te zien.
Ik sloot het blok en keek bekeek de kaft.
Op de achterkant ontdekte ik een paar woorden.
Het nummer uit zijn rugzak
stond er.
Ik glimlachte. Niemand had zo'n verschrikkelijk handschrift als Jake.
"Geef mij die rugzak eens." zei ik tegen Drew, die zorgvuldig alle spullen die hij uit Daves tas had gepakt zat te bestuderen.
"Whatever." zei hij, en hij gaf hem aan.
Op het naamplaatje stond een nummer.
"Drew?"
"Ja?" vroeg hij.
"Is dit Daves nummer?" vroeg ik, hem het plaatje tonend.
"ehm... Nee, ik geloof van niet."
"Geef me je mobiel eens."
"Waarom?"
"Omdat ik je ermee wil vermoorden, nou goed?" zei ik ongeduldig.
Hij viste het apparaatje uit zijn zak. "hier."
"Dank je." zei ik, terwijl ik het nummer belde.
"Is het zover?" vroeg een bekende stem aan de andere kant van de lijn.