057

“Weet je wat Leslie, ik zorg wel voor het geld inplaats van jou.” Er ontstond een kwaadaardige grijns op zijn gezicht. “Maar daar wil ik wel wat voor terug, schat.” Dat laatste woord dat hij gebruikte versterkte mijn haatgevoel ontzettend. Hij keerde zich om naar Justin toe. “Maar eerst heb ik het geld nodig.” Geschrokken keek ik naar iets glimmends in zijn handen terwijl hij op Justin afstapte. “David, nee!” gilde ik. “Justin! LET OP! HIJ HEEFT EEN MES!” schreeuwde ik hard toen David zijn arm uithaalde om hem vervolgens te steken. Ik probeerde op te staan maar het lukte niet. Ik kon Justin niet goed zien doordat David er voor stond, hij liet een vaag geluid horen. Ik begon luid te snikken. “Justin!” schreeuwde ik. Ik schrok toen David met een klap op de grond viel. Nu zag ik Justin, hij lag op de grond en trok een pijnlijk gezicht. “Justin!” schreeuwde ik. David knielde woest en trok aan Justin’ shirt. “Jij.” Siste hij in zijn gezicht. Hij sloeg met zijn vuist tegen Justin wang aan waardoor hij weer achterover viel. “NEE!” schreeuwde ik. David stond op en liep op me af. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht omdat ik bang was. Bang voor de jongen die tot alles in staat was. Hij trok me overheind en sloeg me over zijn schouder heen. Ik stompte tegen zijn rug aan. “Laat me los! Laat me met rust!” herhaalde ik vele malen. “IK HAAT JE! IK HAAT JE!” Hij gooide me met een klap op de grond. Ik liet een pijnkreet horen. Ik kroop naar achteren toe, maar ik kon niet verder toen ik voelde dat ik tegen een boom aan zat. Hij zette zware voetstappen. Toen hij dicht bij was bewoog hij zijn voet naar achteren toe. Alweer beschermde ik mijn gezicht door mijn handen af en wachtte af, ik wachtte af tot de pijn die ik tegenmoet zou komen. In plaats van zelf een harde klap te horen hoorde ik een pijnlijke kreet de mond van David verlaten. Ik keek verbaasd door mijn vingers heen. Justin’ bodyguard, Kenny pakte hem op en klemde hem af tegen een boom aan. Snikkend kroop ik weg. Weg van David, weg van de angst. Maar dat lukte niet. Want toen ik naar Justin keek begon ik te trillen. Ik kroop naar hem toe. “Justin.” Snikte ik. Zijn shirt zat onder het bloed, dank zij de wond die David veroorzaakt had. Ik pakte zijn handen vast. Zijn hazel bruine ogen doorboorde me. “Justin.” Snikte ik opnieuw. “Ik wilde je geen pijn doen, maar had geen andere keus. Ik wilde er niet aan beginnen maar ik had de kans om vrij te komen, maar dat mislukte. Ik was alles vergeten heel die stomme weddenschap toen ik mijn tijd met jou besteden. Alleen die stomme rotbrieven herinnerde me aan alles. Ik wilde je geen pijn doen Justin, ik kan het niet aanzien. Ik ben degene die pijn moet leiden niet jij! Ik hou van je. Ik moest je nooit in deze situatie brengen, had ik je maar nooit ontmoet!” Hij schudde zijn hoofd. “Jij bent degene met wie ik het liefste 24 uur doorbreng op een kamertje. Ik zou niets maar ook niets willen terugdraaien.” Hij hief met moeite zijn hand op en veegde een traan weg van mijn wang. “Het maakt niet uit hoeveel pijn ik lijd, hetgene wat uitmaakt is dat ik nu het meisje van mijn dromen naast me heb zitten.” Hij schonk me een zwak glimlachje toe. “Leslie McCartney, ik hou van je.”