Part 12

Ik zuchtte, legde mijn veer weg en zakte onderuit in mijn stoel. Ik sloot mijn ogen en probeerde me te ontspannen. Soms hielp dat als ik iets moest schrijven, maar dit keer werkte het juist niet. Loena spookte natuurlijk weer door mijn hoofd, en alle artikels die de laatste tijd over ons waren verschenen.
Het had een tijdje geduurd voordat het in dat slome hoofd van mij was doorgedrongen, maar inmiddels besefte ik het. Loena was voor mijn niet gewoon een vriendin, zoals ik stellig was blijven beweren, maar ze was veel meer. En hoewel zelfs ik daar met Loena nooit zeker van was, had ik het idee dat zij ook zo over mij dacht. Dat werd nog versterkt door de woorden die ze bij ons laatste afscheid had gezegd, hoewel de pessimistische kant in mij me vertelde dat het ook gewoon vriendschappelijk bedoeld kon zijn. Zoals ik al zei, met Loena was ik er nooit zeker van.
Het enige ding waar ik wel vrij zeker van was, was dat ik de eerste stap zou moeten zetten als ik wilde dat er ook ooit iets meer dan vriendschap tussen ons zou ontstaan. Opeens vielen de twee problemen samen en vormden en oplossing.
Ik schoot weer overeind, griste mijn pen op en begon driftig te schrijven. Toen ik door de redactrice van De Kibbelaar, een goede vriendin van mij, gevraagd werd om de inleiding tot haar nieuwe serie artikels over de tuinkabouters op de maan te schrijven, stemde ik meteen in. Pas achteraf besefte ik dat ik dat beter niet had kunnen doen, aangezien ik ongelofelijk slecht ben in het schrijven van inleidingen, zoals al mijn oude leraren op Zweinstein graag zullen willen bevestigen. En de introductie is vaak juist het belangrijkste gedeelte van ieder stuk tekst, want als de lezer geen goede eerste indruk krijgt, is de kans dat hij zijn mening later bijstelt klein. Ik kon het echter niet meer afzeggen, aangezien er op mijn hulp gerekend werd, dus besloot ik toch mijn best te doen om er iets van te maken.
Ik begon me af te vragen hoe het kwam dat ik zo ondoordacht akkoord was gegaan met iets waarvan ik wist dat ik het niet goed zou kunnen volbrengen. Als snel kwam ik tot de conclusie dat dat iets is wat vrienden voor elkaar horen te doen - ze doen hun best om elkaar te steunen, zelfs als ze er zelf waarschijnlijk ook niets van zullen bakken.
Deze conclusie had me tevreden kunnen stellen, want hij leek totaal correct. Er was geen speld tussen te krijgen, het paste bij al mijn Griffoendor idealen en niemand die ooit echte vriendschap heeft ervaren zou er iets tegen in kunnen brengen. En toch rammelde het. Het voelde niet goed voor mijzelf, en dat was het moment waarop ik begreep dat deze hele vriendschap niet klopte. Niet voor mij. Ik wilde iets heel anders.
Maar nu dwaal ik wel erg ver af van het oorspronkelijke onderwerp. Zoals in de eerste zin al vermeld staat, zal er in de komende edities van De Kibbelaar een cyclus over de tuinkabouters op de maan verschijnen. Er schijnen slechts weinig mensen te geloven in buitenaards leven, maar de altijd charmante en overtuigende Loena Leeflang zal iedereen een heel nieuw inzicht in deze boeiende kwestie geven. Geen enkele tovenaar of heks die claimt verstand te hebben van de wereld en maan om zich heen mag deze exclusieve reeks nooit eerder verschenen artikelen missen.
Dit was waarschijnlijk een van de beste eindzinnen die ik ooit op perkament heb gezet, maar ik vrees dat ik toch nog een kleine voetnoot zal moeten plaatsen. Ik heb al 393 woorden gebruikt om er om heen te draaien, maar ik zie eigenlijk niet meer in waarom.
Loena, ik hoop dat je me mee wilt nemen wanneer je naar de maan vertrekt, want deze aarde zal leeg zijn zonder jou.