Part 11

Ik begroette Loena opgewekt, maar zij trok me meteen in een omhelzing, waar ik even van schrok. Daarna wilde ik haar juist helemaal niet meer loslaten, hoewel ik dat wel snel deed toen ik besefte wat ik dacht. We gingen aan een van de schaarse vrije tafels zitten, en ik merkte uit een ooghoek de beschuldigende en kwade blikken op die mijn fanclub vooral op Loena wierp. Ik had veel zin om ze weg te jagen, maar besloot dat dat geen goed idee zou zijn.
‘Marcel?’ vroeg Loena, na een korte stilte. Zo begon ze altijd als ze me iets wilde vragen of vertellen. Ik vond het erg fijn, want ik kon zo aangeven of ik tijd of zin had om te praten voordat ze een stortvloed van informatie aan me opdrong, zoals de meeste andere mensen meteen deden. Niet dat het ooit was voorgekomen dat ik haar had weggestuurd.
‘Ja?’
‘Geloof jij in ruimtewezens?’
‘Ja.’ Normale tovenaars en heksen zouden me hierom hebben uitgelachen, maar ik was er sinds ik een klein kind was al van overtuigd dat er ergens nog wel meer magische wezens moesten leven, behalve op aarde. En tegenover Loena durfde ik dat best toe te geven. ‘Natuurlijk zijn er massa’s dreuzelonderzoekers die met berekeningen duidelijk aantonen dat buitenaards leven vrijwel onmogelijk is in ons zonnestelsel, maar zij hebben nog nooit van magie gehoord. Voor het feit dat iemand met een simpele toverspreuk en een houten stokje dingen kan laten vliegen zouden ze vast geen logische verklaring hebben, dus is het ook best mogelijk dat er wel levende wezens zijn op andere planeten, maar zij daar niets van weten.’
‘Ja, dat denk ik dus ook,’ zei Loena, met de opgewonden schittering in haar ogen die verscheen als ze op het spoor was van een nieuw groot verhaal voor de Kibbelaar. ‘En geloof je dan ook in de tuinkabouters op de maan?’
‘De wat?’
‘De tuinkabouters op de maan. Het zijn wezens die er precies hetzelfde uitzien als de tuinkabouters hier, maar ze verstoppen zich in de kraters op onze maan en zijn helemaal blauw.’
‘En verder zien ze er precies zo uit als onze tuinkabouters?’
‘Ja, alleen hun neuzen zouden een klein beetje anders kunnen zijn.’ De rest van de middag verbrachten we met een uitgebreid gesprek over de tuinkabouters op de maan. Loena leek er heilig in te geloven, en ze wilde ze op een dag gaan opzoeken. Iedereen vertelde haar dat ze niet naar de maan toe kon vliegen op een bezem, maar ze was vastbesloten het tenminste te proberen. Ik hoorde haar verhalen glimlachend aan, en hoewel ik lang niet alles even geloofwaardig vond, en haar plan nogal zorgwekkend, verveelde ik me geen minuut. Achteraf had ze me net zo enthousiast weten te maken als ze zelf was.
Helaas vlogen de minuten en zelfs uren voorbij. Voor ik het wist was het al vijf uur, en ik had om kwart over vijf afgesproken bij mijn oma thuis voor het avondeten. We liepen samen naar buiten, maar daar scheidden onze wegen zich al.
Ik was eigenlijk van plan haar nog een keer te knuffelen, maar zij had een ander plan. Ze ging op haar tenen staan en kuste me op mijn wang. Daarna bleef ze nog even staan, terwijl ze me bedachtzaam aankeek. Ik keek vragend terug, maar zei niets. Als ze me iets wilde vertellen zou ze dat wel doen.
En inderdaad. 'Marcel?'
'Ja, Loena?'
'Ik houd van je,' zei ze, zachtjes glimlachend. Ik was zo overdonderd door deze opmerking dat ik alleen maar stil kon blijven staan terwijl ik toekeek hoe ze zich omdraaide en wegliep, half huppelend, met haar lange blonde haar vrolijk heen en weer zwiepend. Vlak voordat ze een hoek om ging zwaaide ze nog even opgewekt naar me, en daarna was ze uit mijn zicht verdwenen.