Hfdst #1

‘Rug recht! En kin omhoog!’ Hoorde ik een moeder niet ver van me zeggen tegen haar dochter. Het meisje was hooguit 10 jaar. Mijn hoofd maakte opeens een reis terug in de tijd dat mij dit werd aangeleerd, het was een hel! Al die etiquette en hoe je moest zitten, weten welk vork je wanneer mag gebruiken. Ik had medelijden met dat meisje, ze wist niet waar ze in beland was.
Voor mij aan tafel zat mijn oh zo schijnheilige moeder die me de hele tijd wou koppelen met elke welgestelde mannen die geld genoeg had om “onze naam” hoog te houden. Zoals vandaag. Naast mij zat ene Edward Hockly, als je het mij vraagt een echt arrogant ventje. Hij denkt dat hij alles is en alles kan hebben alleen omdat hij wat geld heeft, oké véél geld maar dan nog hij blijft dom!
‘Mary-Alice Dowson!’ Door dat fel geschreeuw werd ik uit mijn concentratie gehaald. ‘Wat!’ Antwoord ik vrij bot en zonder nadenken.
‘Zou je niet wat meer aandacht schenken aan Edward hier? Hij was tenslotte zo attent om met ons te dineren en dan ben jij meer op planeet weet ik veel, dan hier!’ Ik keek haar aan, en dan naar de rest van de tafel die wachtte op mijn antwoord. Ik moest snel iets verzinnen om hier weg te kunnen. Met een gemaakte glimlach draaide ik me een kwart draai om en zei: ‘ Het spijt me ten zeerste als ik u een gevoel van uitsluiting gaf, maar men zegt toch ook dat de stilte een vrouw siert of niet soms meneer Hockly?’
Ik ver excuseerde me en verliet de tafel met alle aankijkende gezichten als gevolg. Op mijn weg naar de glazen deur merkte ik dat ik niet meer stapte maar eerder aan het snel wandelen was, bijna lopen. De weg naar die deur leek zo ver en eigenlijk was het maar een paar seconden stappen. Eens de glazen deur uit begon ik al te trekken aan de achterkant van mijn jurk. Ik wou ze zo snel mogelijk, uit en dat korset nog meer het spant zo hard. Waarschijnlijk is de helft van mijn ribben weer gekneusd, maar durf eens zonder korset buiten komen en je staat onmiddellijk in elke krant die er is en dat is wel het laatste dat ik wil. We zaten in één of ander chick hotel dat echt voor een doolhof kan doorgaan, gelukkig is het restaurant niet ver van mijn kamer. Tegen de tijd dat ik bij de kamer ben heb ik al een deel van de jurk losser kunnen maken de rest doe ik binnen wel. Ik haal de sleutel boven (vraag me niet waar ik hem had gestoken)
De deur gaat met een grote zwaai open, ik neem mijn jurk beet en loop naar binnen. Daar trek in direct mijn knellende schoenen uit en maak ik de rest van mijn jurk los. Een zucht verlaat mijn mond wanneer ik het korset eindelijk los krijg en het van mij afzakt naar de grond. Ik trek snel een makkelijk zittende jurk aan zonder korset. Zet me aan het bureau en begin te schrijven.
Thinking different in a world that is so vicious is a gift!