Life changer. 1

‘Ik haat het hier nu al.’ Moppert Luke als we dan na die uren reizen voor ons nieuw huis staan. Het was aan het regen. Waarschijnlijk een welkomstcadeau van de goden. ‘Och, hou je kop toch, doe niet zo pessimistisch.’ Zeg ik als ik hem por. ‘Wel, wees jij dan niet zo optimistisch. Kom zus, we gaan dit krot eens verkennen.’ Hij trekt me mee naar binnen. ‘Aah! Hier zijn jullie! Wel wat vind je ervan.’ Verwelkomt onze overenthousiaste moeder met een doos in haar armen. Uit reflex draaien we allebei met onze ogen en mompellen iets van. ‘Great, mam.’ Ook al zijn we geen eeneiige tweeling, veel verschil was er niet tussen ons. Alleen dat ik duidelijk een meisje ben en Luke een jongen. ‘Jullie kamers zijn boven, vecht het zelf maar uit welke je wil.’ Dan verdwijnt ze terug de keuken in. Luke kijkt me even lachend aan en als 2 oplosgeslagen hyena’s lopen we de trap op. Boven, wringen we ons tegelijk de eerste deur in. ‘Ik neem deze!’ roept Luke uit, hij had nog niet eens de andere kamer gezien. Domkop. De kamer was niet echt groot, net genoeg voor een bed, kast en bureautje. Het raam keek uit op de achtertuin, wat niet veel voorstelde. Hopelijk valt mijn kamer mee, want met Luke valt er niet te onderhandelen. Hij is nog koppiger dan mij en dat is érg. Als ik de deur van de tweede slaapkamer opendoe, slaak ik een zucht van verluchting. Luke vloekte zachtjes achter me. Deze kamer was duidelijk ruimer met 2 ramen. Aan het raam dat uitkeek op de voortuin, was er een bank bevestigd. Erg gezellig. ‘Wel, dat is dan ook weer geregeld.’ Zeg ik blij als ik me omdraai naar Luke. ‘Je bent een slecht mens, Brooke.’ ‘I love you too. Kom, we gaan mam en pap helpen.’