Part 10

Voor de eerste keer in mijn leven had mijn gesprek met Loena me ongelofelijk in de war gemaakt. De laatste tijd waren mijn gedachten meerdere keren door een bepaalde gebeurtenis beheerst, maar dit keer waren ze er compleet door overgenomen. Ik kon aan niets anders meer denken dan Loena, het gesprek met Loena, Loena, de reden dat ik dat niet uit mijn hoofd kon krijgen en Loena. Ik merkte ook een aantal vreemde symptomen op bij mezelf. Ik was bijvoorbeeld erg dromerig (en als ik me achteraf probeerde te herinneren waar ik in mijn afwezige momenten aan had gedacht kwam ik meestal weer bij het eerder genoemde meisje uit), ik kreeg automatisch een glimlach op mijn gezicht als ik aan Loena dacht (wat er dus voor zorgde dat ik vanaf het moment dat ik opstond tot mijn hoofd het kussen weer raakte niet kon stoppen met glimlachen) en ik liep vaker dan normaal tegen stilstaande voorwerpen op. Dat laatste werd waarschijnlijk ook weer veroorzaakt door het eerste punt.
Ik besloot gewoon een keer met Loena af te spreken, uiteraard als vrienden, en eens te kijken wat daarvan zou komen. Ik koos voor het meest logische ontmoetingspunt, maar had daar al snel spijt van. Zodra ik De Drie Bezemstelen binnenstapte werd ik opeens ingesloten door een groep tienermeisjes. ‘Hallo Marcel!’
‘Hoe gaat het met je?’
‘Wil je misschien iets drinken?’
‘Herinner je je mij nog?’
Ik deed mijn best om de stortvloed van vragen te beantwoorden. ‘Hallo. Goed. Nee, dankje. Eh…’ Ik kon niet eerlijk antwoorden dat ik haar kende, maar wilde het meisje ook niet teleurstellen. Gelukkig kwam de barvrouw me op dat moment te hulp. Bewapend met een theedoek baande Rosmerta zich een weg door de opgewonden giechelende muur van meiden, en pakte me bij mijn arm. ‘Meneer Lubbermans heeft het druk. Sssh!’
Normaal zou ik dit grappig gevonden hebben, maar op dit moment kon ik er zeker niet om lachen. Ik was heel erg opgelucht dat ik weer vrij adem kon halen toen de meiden ongelukkig afdropen naar hun vaste tafeltje. ‘Wat zorgde er opeens voor dat ze de moed kregen me aan te spreken? Eerst keken ze altijd alleen,’ vroeg ik aan mijn redster, terwijl zij me naar een barkruk toe trok.
‘Jouw dronken gedrag de vorige keer. Ik had echt wel wat meer verantwoordelijkheid van jou verwacht.’ Rosmerta wierp me een bijna moederlijk waarschuwende blik toe.
‘Ik weet het, zoiets zal echt niet meer voorkomen,’ beloofde ik haar braaf.
‘Fijn. Trouwens, ik moet je de groeten doen van Myrthe,’ merkte ze op, terwijl ze het theedoek gebruikte om een glas te drogen.
‘O? Waar is ze?’
‘Ze is gisteren teruggegaan naar Frankrijk, en ze vond het erg jammer dat ze geen afscheid van je heeft kunnen nemen.’
‘Ja, ik ook,’ antwoordde ik, maar met mijn gedachten zat ik al ergens anders.
Opeens werd er met een klap een glas voor me op tafel neergezet, en ik schrok op. ‘Hé, waar zit jij met je hoofd?’ vroeg Rosmerta lachend.
Op dat moment viel mijn oog op Loena, die door de deuren naar binnen kwam, en ik stond glimlachend op om met haar een tafeltje te zoeken, waarbij ik het glas boterbier helemaal vergat. Ik dacht nog net een begrijpende glimlach te zien op het gezicht van de barvrouw.