Part 9

Ik keek nadenkend naar het lege perkament voor me, maar zat met mijn gedachten niet bij de vraag wat ik schrijven moest. Een opmerking die Hermelien tussen neus en lippen door had gemaakt toen mijn vrienden me thuis overvallen hadden achtervolgde me nu al een paar dagen. Marcel, het wordt echt tijd dat je een vrouw in je leven krijgt.
‘Is er iets, Marcel?’ Ik keek op, en zag dat Loena’s grote ogen me gadesloegen.
‘Eigenlijk wel,’ gaf ik een beetje onwillig toe. Ik wist van mezelf dat ik het beste kon nadenken als er iemand was die naar mijn gedachtes wilde luisteren, en er was niemand anders waarmee ik hierover zou willen praten. ‘Hermelien zei dat ik op zoek moest gaan naar een vriendin.’
‘En wil jij dat ook?’
Ik fronste. ‘Ja - ik denk het wel, lijkt me. Vast wel.’
‘Wat is het probleem dan?’
‘Ik zou eigenlijk niet weten waar ik zou moeten beginnen zoeken, zeg maar.’
‘Ik denk dat je moet beginnen met het vast stellen wat je precies wilt vinden.’ Af en toe verraste Loena me met een uitspraak die niet alleen slim, maar ook ontzettend logisch klonk. ‘Wat zoek je in een meisje?’ vroeg ze rustig.
‘Ik- Ik weet het niet precies.’
‘Wil je het liever tekenen?’ vroeg ze, en ze begon al in een kastje te rommelen om een stukje perkament tevoorschijn te halen.
‘Nee, dan lijkt het net alsof ik op aliens val. Ik kan echt niet tekenen.’
Ze stopte met zoeken en kwam weer tegenover me zitten. ‘Iedereen kan tekenen. En het is echt niet erg als je aliens aantrekkelijk vindt, zo raar is dat niet,’ verzekerde ze me, doodserieus.
Dit verraste me weer op een heel andere manier. ‘Ik vind aliens niet aantrekkelijk,’ zei ik, om dat in ieder geval op te helderen. Ik vroeg me even af of ik moest vragen tot wat iemand zich aangetrokken moest voelen zodat zij het raar vond, maar besloot toen dat ik dat misschien helemaal niet wilde weten.
‘Maar wat voor meisjes dan wel? Of misschien jongens? Harry en Ron zijn bezet, maar -’
‘Nee! Nee, ik val niet op jongens.’ Dit keer had ik nog meer haast om haar te stoppen, en ik begon lichtjes rood te kleuren. Dat was me al heel lang niet meer overkomen, en het was grappig dat juist Loena zoiets weer kon laten gebeuren, hoewel ik wist dat zij me nooit ergens voor zou veroordelen.
Haar grote zilverachtige ogen staarden me met kalme nieuwsgierigheid aan, terwijl ik hakkelend een poging deed om te beschrijven wat ik dan wel zocht in een meisje.
‘Ze moet - eh - ze moet bijzonder zijn. Een dromer. Ze moet intelligent zijn, vriendelijk en dapper. Het is niet erg als ze anders is dan de meeste mensen. Het moet zo iemand zijn die zich niets aantrekt van wat anderen over haar denken. En ze moet me altijd weer op kunnen vrolijken, hoe slecht ik me ook voel, want dat wil ik ook voor haar doen.’ Ik was verbaasd over hoe precies ik haar wist te beschrijven. Ik wist zeker dat ik dat een jaar geleden nog niet had gekund.
Loena liet haar vage glimlach zien. ‘Dat zijn bijna precies dezelfde woorden als waarmee je mij laatst beschreef,’ merkte ze terloops op, terwijl ze weer opstond en naar de ketel toe liep die was begonnen te fluiten.
Mijn mond viel met een plop geluidje open, want ze had helemaal gelijk.
'Wil je ook thee?' vroeg ze vrolijk, de kwestie alweer achter zich latend.