Part 8

De drie aanwezige gasten keken me verbaasd aan. ‘Heb je het nog niet gehoord dan?’ vroeg Harry.
Ik fronste. ‘Gaat dit over mijn verloving met Loena?’
Ron verslikte zich in de eerste slok uit het glas champagne dat hij voor zichzelf had ingeschonken. ‘Je wat?’ vroeg hij hoestend. Harry klopte hem op zijn rug, maar was niet minder verbaasd.
Hermelien leek zich echter geen zorgen te maken over haar vriendje, want ze had een opgewonden glimlach op haar gezicht gekregen. ‘Is het dan toch waar, Marcel? Dat is -’
‘Nee, het -’ De deurbel ging nog een keer, langer dit keer. Het leek alsof de tijd om mijn zinnen af te maken me vandaag niet gegund zou worden. ‘Wacht, ik moet even opendoen.’
‘Gefeliciteerd Marcel. Ik ben zo blij voor je!’ Ik had nog niet kunnen zien wie het was die me omhelsde, maar ik had in een flits veel rood haar opgemerkt. Mijn vermoeden werd bevestigd toen Ginny een stap achteruit zette. De volgende en hopelijk de laatste die binnenkwam was degene waarvan drie van mijn vrienden onterecht leken te denken dat ze mijn aanstaande bruid was. Loena zei niets terwijl ze binnenkwam, maar ze raakte met haar hand haar mond aan, haar voorhoofd en weer haar mond. Dit zou waarschijnlijk weer een van de erg aparte Afrikaanse tradities zijn die ze de laatste tijd bestudeerd had voor een artikel. Ik zwaaide maar gewoon, omdat ik niet wist of ik het ritueel zou verbreken door iets te zeggen.
Zodra Loena de woonkamer binnenstapte wilde Hermelien haar ook feliciteren, maar ik hield haar tegen voor dit misverstand zich nog verder zou uitbreiden. Ik kon me ergens zelfs voorstellen dat Loena Hermelien zou geloven als ze haar vertelde dat ze met mij verloofd was, en dan zou het pas echt goed mis lopen. ‘Wacht. We zijn niet verloofd.’
Ron verslikte zich voor de tweede keer vandaag. Harry klopte met een inmiddels lichtelijk bezorgde uitdrukking op zijn rug, want hij leek nu echt in ademnood te komen, en Hermelien keek ontzettend teleurgesteld. ‘Maar daarnet zei je nog…’ Ron werd gestopt door een nieuwe hoestbui, maar ik wist wat hij had willen zeggen.
‘Ik dacht dat dat was waarvoor jullie waren gekomen. Het is niet waar, maar het stond in een of ander blad, ik ben de naam al vergeten. Ik was bang dat jullie die roddel serieus hadden genomen. Maar nu dat opgeklaard is, zou ik graag willen weten wat dan wel de reden is voor dit be-’ Er werd luid op het raam getikt. Ik keek geïrriteerd om, maar deed wel open voor de grote uil. Ik nam de brief van hem aan, waarna het beest meteen weer op de terugweg ging. Nieuwsgierig maakte ik mijn post onmiddellijk open, want het logo van het Ministerie van Toverkunst stond in het zegel gedrukt. Mijn ogen vlogen over de regels, terwijl het op het gekuch van Ron na helemaal stil was in de kamer.
‘Jongens, ik heb een baan. Volgende week mag ik beginnen,’ zei ik grijnzend, toen ik uitgelezen was.
‘Dat weten we. Blijkbaar was de post een beetje te laat,’ zei Harry droog.