Part 7

Ik merkte al snel dat ik te vroeg had gejuicht. Mijn nervositeit over het sollicitatiegesprek was verdwenen en al lang vergeten, maar nu had ik een nieuw vooruitzicht waarover ik me zorgen kon maken. Was ik aangenomen, of niet?
Zelfs Harry’s geruststellende woorden van een tijd geleden betekenden nu niets meer voor mij. Als ik niet goed genoeg was, dan zou ik gewoon niet aangenomen worden, wat hij ook zei tegen de minister.
Ik moest iets omhanden hebben om mijn zenuwachtigheid te onderdrukken, maar na de badkamer twee keer helemaal schoon geschrobd te hebben op één dag, was ik bang dat er iets uit elkaar zou vallen als ik het nog een derde keer probeerde.
Rusteloos liet ik me op de woonkamerbank neerzakken. Er was helemaal niets wat ik nog kon doen. Alles was schoon, het bed opgemaakt, de voorraadkast vol, en zelfs het eten voor vanavond had ik al klaar gemaakt. Ik hoefde het straks alleen nog maar op te warmen.
Mijn oog viel op een boekenkast. Opgelucht stond ik op en begon de inhoud op de bank en de eettafel uit te stallen, om oude boeken uit te sorteren en de hele kast anders in te delen. Het was vrij nutteloos, aangezien ik dit bij mijn verhuizing een half jaar geleden ook al had gedaan, maar beter dan niets. Terwijl ik de lege planken van de kast afstofte, besloot ik dat ik meteen ook het kleine rekje met dreuzel-cd’s wel kon doorspitten. Net toen ik de laatste cd uit het rekje had gehaald en hem voorzichtig neerlegde op de gevaarlijk scheve stapel boeken die zich gevormd had op mijn radio, ging de deurbel. Ik gooide van schrik bijna de hele berg om.
Ik opende de deur, en werd begroet door een hoop gejuich. Ik hoorde een harde plop en kon nog net op tijd wegduiken voor het kleine projectiel me een blauw oog gaf. Het raakte het plafond en verdween ergens op de grond in de rommel die ik had gemaakt in mijn woonkamer. Ik kwam overeind op het moment dat Hermelien Ron een scherpe por in zijn ribben gaf. De roodharige jongen keek mij een beetje schaapachtig aan, en zwaaide met een fles champagne, wat mij duidelijk maakte dat de kurk de boosdoener was. ‘Sorry daarvoor, Marcel. Heb je misschien glazen?’
Zodra Harry, Ron en Hermelien over de drempel stapten, schudden ze allemaal mijn hand en feliciteerden me. Ik leek de enige te zijn die geen idee had waar het om ging, en ik stond op het punt om daarnaar te informeren toen Hermelien geschokt mijn zitkamer in zich opnam. ‘Mijn hemel, wat is hier gebeurd?’
Ik haalde in een verontschuldigend gebaar mijn schouders op. ‘Jullie komen een beetje onverwacht. Ik was net aan het opruimen.’
‘Dat lijkt me ook wel nodig. Marcel, het wordt echt tijd dat je een vrouw in je leven krijgt. Ik wist dat Ron een ontzettende sloddervos is, en Harry kan er ook wat van, maar van jou had ik dat niet verwacht.’
‘Nou, kijk -’ Ik wilde uitleggen dat mijn huis helemaal spik en span was geweest tot twee uur geleden, en ze helaas net op het verkeerde moment langskwamen, maar de deurbel ging weer. ‘Geef ik soms een feestje zonder dat ik daar iets van weet?’ vroeg ik me hardop af.