Part 6

In de loop van de ochtend kwam ik er achter dat Myrthe een nichtje was van Rosmerta. Ze had net haar laatste jaar op Beauxbatons afgerond en was nu bij haar tante in Engeland op bezoek, om te helpen in het café. Toen ik haar zei dat je nooit aan haar uitspraak zou kunnen horen dat ze Frans was, vertelde ze me dat ze tweetalig opgevoed was, en ze de eerste jaren van haar leven in Exeter had doorgebracht. Ze was erg vrolijk en lachte veel, en vertelde vol enthousiasme over haar toekomstplannen.
‘Op een dag wil ik zelf ook een bar openen, maar nog liever een restaurant. Dat lijkt me nog leuker, omdat mensen dan niet alleen voor een drankje komen. Het gaat er meer om dat de kwaliteit van je eten goed is dan in een bar, die meer een soort verzamelplek is voor stamklanten. Met een restaurant trek je niet altijd dezelfde mensen aan, en ook buitenstaanders zullen sneller binnenkomen, dus heb je een gevarieerder publiek. Bovendien ben ik dol op koken. Ik kan er al mijn fantasie in kwijt, weet je wel?’
‘Eigenlijk niet,’ biechtte ik op. ‘Ik ben een beroerde kok.’
‘Sorry, ik praat al de hele tijd over mezelf. Maar jij zult vast veel meer indrukwekkende verhalen te vertellen hebben. Mijn tante vertelde me dat je een goede vriend bent van Harry Potter, en dat je hem hebt geholpen. Daarom zitten al die meisjes ook achter je aan. Is dat waar?’
‘Ik denk het wel, hoewel ik het een beetje anders zou formuleren.’
Ze lachte. ‘Dat zei ze ook. Je wilt al die aandacht helemaal niet. Maar wat ga je doen, nu het gevecht afgelopen is? Behalve feesten en alcohol drinken, bedoel ik,’ voegde ze er grijnzend aan toe.
Ik moest haar lach wel beantwoorden. Het was heel gemakkelijk om met haar te praten omdat ik bijna niets hoefde bij te dragen, en haar opgewektheid was aanstekelijk. Ik vergat het feit dat ik langzamerhand weer wat van mijn kater begon te voelen helemaal terwijl we praatten.
Rond drie uur wierp ze echter een blik op de klok en stond op. ‘Ik moet gaan, denk ik. Rosmerta zal mijn hulp aan de bar nu wel weer nodig hebben.’
‘Ja, natuurlijk.’ Ik stond ook op om haar uit te laten. ‘Nog een keer heel erg bedankt.’ Ik wilde mijn portemonnee pakken om haar een bedankje te geven waar ze ook echt iets aan had, maar ze schudde beslist haar hoofd.
‘Dat hoeft echt niet, ik vond het leuk om te doen. Bovendien heb ik je voorraadkast vanochtend al geplunderd. Ik denk dat je nog even naar de winkel zult moeten lopen als je morgenochtend iets te eten wilt hebben.’
‘Goed dan. Bedankt, Myrthe,’ herhaalde ik nog een keer.
Ze grijnsde. ‘Het is al goed. En vat dit niet verkeerd op, maar ik hoop dat ik jou vanavond niet weer zie.’
Zodra de deur achter haar was gesloten merkte ik dat ik doodop was. Met haar praten was erg leuk, maar ook ontzettend vermoeiend. Ik liet de plannen die zich stiekem in mijn achterhoofd hadden gevormd om haar misschien een keer mee uit te vragen meteen varen zodra ik merkte dat ik niet eens mijn ogen meer open kon houden, en dat dat niets met mijn dronkenschap van de afgelopen nacht te maken had. Ik praatte toch liever gewoon op een rustige manier met Loena.