Vierendertig|•|

Alice stond enthousiast wachten tot ik de deur opende. Ik opende de deur en liep naar binnen. De kamer was groen met wit, met een groot bed in het midden. Bij het raam stond een beige bank en voor de rest stond er nog een boekenkast en een bureau. Op alle meubels was er iets van de natuur op aangepast. Met grote ogen keek ik de kamer rond en toen omhelsde ik Alice. ‘Dankje, dankje, dankje, dankje, dankje, dan..’ ‘Graag gedaan.’ Zei ze met een grote glimlach. Ze verliet mijn kamer toen ik haar eindelijk losliet en ik ging op mijn bed zitten. Ik wist dat we niet kunnen slapen, maar het lag heerlijk. Ik wist niet hoelang ik genietend vanuit mijn bed naar mijn kamer keek, maar uiteindelijk werd er op mijn deur geklopt. ‘Binnen!’ Jasper kwam mijn kamer in lopen met Pepijn’s kooi in zijn handen. Hij zette de kooi op mijn nachtkastje en keek de kamer rond. ‘Wat vind je ervan?’ Ik glimlachte. ‘Ik vind het prachtig.’ Hij glimlachte naar me en wou de kamer weer uitlopen. ‘Blijf nog even.’ Zei ik snel. Hij draaide zich om en knikte. Hij ging op de rand van het bed zitten. Ik schoof op zodat hij beter kon zitten. Hij ging naast me zitten. Het was een tijdje stil en we staarde wat voor ons uit. Pepijn liep de hele tijd te zeuren dat hij uit zijn kooi wou maar ik luisterde niet. Een paar keer keek ik naar Jasper. Hij zag er mooier uit dan dat Pepijn me vroeger had verteld. Telkens als ik hem zag kwam er een vreemde tinteling in mijn buik. Ik vond het fijn als hij in de buurt was, hij was altijd zo lief. Ik vind hem leuk. Maar ik hij zou zo wel niet over mij denken, hij was alleen lief omdat ik net een klein kind ben, iemand die nog van alles moet leren, iemand die eerst niets zag, iemand die altijd wel hulp nodig heeft. En Jasper is gewoon zorgzaam, dus is het logisch dat hij dat ook bij mij is.