One

Mei
“Verdomme, Judith!” schreeuwde ik door het huis. Judith, mijn geweldig lieve (ja nu worden we heel sarcastisch) zusje, kwam geschokt mijn kamer binnen. “Wat Camille?” vroeg ze heel onschuldig. “What the heck doet JOUW ‘Rupert Grint’ pop in MIJN kamer?” Ik bedoelde het niet gemeen, maar als er één ding was wat ik haatte, dan was het wel een pop van Rupert Grint. En een handdoek van Rupert Grint. En een film van Rupert Grint. En ... Eigenlijk alles wat met Rupert Grintte maken had.
Mijn zus daarentegen hield van mister Grint; wat zeg ik, ze was geobsedeerd.
“Sorry”, fluistert ze, terwijl ze - met Rupert in haar armen - naar de deur sluipt. “By the way, heb je je kamer al opgeruimd, Garrett komt mogen om zes uur en hij logeert in jouw kamer”, vraag ik met een dwingende ondertoon. “Het is niet, omdat je 7jaar ouder bent, dat je het recht hebt mijn moeder te spelen”, zei ze met een kwade blik. Net toen ik mijn mond open deed om te antwoorden, kwam mam binnen. Mam was geweldig, ze deed er alles aan om het leuk en gezellig te maken, hoewel ze met veel problemen te kampen had, sinds Derrek - mijn vader, die Grote (met een hoofdletter G) schulden had achtergelaten - zelfmoord pleegde. “Judith liefje, is je kamer al in orde?” vroeg ze, in tegenstelling tot mij: vriendelijk. Ik gaf mijn zus een ‘had-je-maar-moeten-luisteren’ blik. “Nog niet, ik zal het snel gaan doen!” Ze sprong recht en huppelde - nog altijd met de pop in haar armen - naar buiten. “Mam, ze laat altijd haar rommel rondslingeren in mijn kamer”, zeurde ik. Ik weet dat als je bijna 16 wordt je niet meer moet zeuren over zo’n dingen, maar dat deed gewoon goed. “Liefje, ze bedoelt het helemaal niet slecht hoor. Het is gewoon, ze is nog niet over het feit dat papa niet meer terugkomt.” Ze zuchtte diep, het teken dat ik maar beter kon ophouden; maar vandaag had ik eens geen zin. “Waarom? Waarom was hij zo’n gedrogeerde schooier zijn? En waarom had jij nooit door dat hij altijd naar Lola en Lizzy ging? Waarom? Waren wij niet goed genoeg?” Dit was de eerste keer dat ik zei wat ik dacht, ik voelde me lichter, opgelucht. Ik keek naar mam, ze huilde. En ik ... ik huilde mee. Na een kwartiertje stilzwijgen, begon mam weer te praten: “Camille, je vader was niet altijd de man die hij voor zijn dood was. Vroeger was hij toch een goede vader. En man.” Daar wist ik niets op terug te zeggen. Mam stond recht en liep met rode ogen mijn kamer uit.
En even ... even voelde ik de leegte terugkomen. Even verdronk ik weer in een zee van pijn. “Camille stop”, fluisterde ik mezelf toe. Maar het was al te laat.
verdoofd; leeg; doods. Zo voelde ik me. Net als mijn vader.
I'm tired of being what you want me to be. Feeling so faithless, lost under the surface