006

Ik glimlachte lief naar hem. ''Nooit geweten dat ik ooit nog verliefd zou worden.'' grinnik ik. ''Ah, dus madam is verliefd op mij? Nou gelukkig is het wederzijds. Ik zag je al zitten toen ik je binnen zag lopen.'' Ik trek een verbaasd gezicht. ''Zag je me niet staan dan? Volgens mij stond ik.'' Hij lachte en gaf me een zacht kneepje in mijn zij. ''Ook goed wijsneus.'' ''Mijn neus is inderdaad erg wijs.'' zeg ik lachend. Seth gaf me een kusje op mijn neus en glimlachte. Ik keek vrolijk terug en dacht even kort na. ''Volgens mij gaat de bel zo. En aangezien ik niet honderd meisjes op mijn dak wil, kan ik je beter loslaten. Anders heb ik morgen in plaats van fanmail haat brieven.'' zeg ik lachend. Seth liet me gelijk los. ''En ik ben vrij, dus ik ga naar huis.'' grinnikte ik. ''Ik heb nog les. Maar ik beloof je, ik zie je snel weer.'' zei hij glimlachend. Ik grijnsde en gaf hem snel een kus. ''Tot snel.'' Ik knipoogde nog even en ging toen snel naar buiten.

''Rachel wacht!'' hoorde ik plots achter me. Ik was midden in het bos. Wie kent mij en wat doet diegene hier? Ik draaide me om en zag toen Collin staan. Ik kijk hem droog aan. ''Waarom achtervolg je me?'' zeg ik scherp. ''Achtervolgen? Dat doe ik helemaal niet. Ik ben op weg naar huis, en ik zag je lopen, en ik dacht, misschien wil je wel samen lopen ofzo?'' zei hij ietwat stuntelig. Ik haalde mijn schouders op. ''Prima.'' Hij grijnsde tevreden en ik wachtte tot hij naast me stond. Gelijk toen hij naast me was liep ik weer door. ''Ik ben Collin.'' zei hij terwijl hij een hand naar me uitstak. ''Rachel.'' zeg ik droog. Wat moet hij van me? Eerst doet hij hartstikke onaardig, en dan opeens poeslief? Jeah right. ''Vind je het leuk hier?'' ''Nee.'' ''O.'' zei hij zacht. ''Al veel vrienden?'' ''Ja. Seth, de lieve schat.'' ik zuchte even toen ik aan hem dacht. Wanneer zou ik hem weer zien? ''Hij is aardig ja. Gelukkig hebben jullie niks. Ik bedoel, dan zou hij je bedriegen.'' Ik verstijfde en stond direct stil. ''Wat bedoel je?'' ''Hoezo? hebben jullie wel wat?'' zei hij droog. ''Ongeveer ja!'' ''O. Dat wist ik niet. Goh, arme jij. Ik had het kunnen weten, die blik op zijn gezicht.. Hmm.'' zei hij ietwat raadselachtig. ''Collin, waar heb jij het in vredesnaam over?'' zeg ik ietsjes in paniek. ''Over zijn andere vriendin natuurlijk. Ze woont net buiten het dorp. Aardig meisje. Maar niet zo mooi als jij.'' Ik hapte naar adem. De.. klootzak! Ik had het kunnen weten. Ik had het gewoon kunnen weten. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder en een langs mijn wang. Ik wendde mijn hoofd af. ''hoe kan hij je dit nou aandoen? Zo'n mooi meisje. En ook zo..'' hij praatte steeds zachter en opeens voelde ik twee lippen. Overrompelt gaf ik er eerst aan toe, maar toen het besef kwam duwde ik hem kwaad van me af. ''Wat doe jij!'' zeg ik kwaad. ''Me overgeven aan moeder natuur.'' zei hij droog. ''Blijf uit mijn buurt.'' sis ik als hij weer dichter bij komt. ''En zeg het ook tegen je vriendje Seth. Ik hoef jullie niet meer te zien. Geen van jullie allemaal.'' Op het laatst ontsnapte er een snik aan mijn keel en ik rende weg. Huilen doe ik niet in gezelschap.